Φιλία

Γράφει ο Φίλιππος Μανδηλαράς

Στην αρχή (απ’ όσο γνωρίζω εγώ, τουλάχιστον) ήταν ο άγνωστος ως τότε κύριος Ντρου Ντέιγουολτ, ο οποίος, με τη συνδρομή του πασίγνωστου Όλιβερ Τζέφερς, εξέδωσε το δροσερό Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν (και τη συνέχειά του, Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι).

Βέβαια, αυτό που έκανε ο κύριος Ντρου (να δώσει φωνή, δηλαδή, στα χρωματιστά κραγιόνια που βρίσκονται στην κασετίνα οποιουδήποτε παιδιού στην προσχολική και πρωτοσχολική του ηλικία, αποτελώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το κατεξοχήν αντικείμενο που το συνοδεύει στην ανάπτυξη αλλά και στην κοινωνικοποίησή του) δεν ήταν παρά η λογοτεχνική έκφραση αυτού που συμβαίνει καθημερινά σε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία και πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου τα παιδιά βάζουν τους μαρκαδόρους, τα κραγιόνια ή τα παστέλ τους να κονταροχτυπιούνται πάνω στο λευκό χαρτί, άλλοτε εκφράζοντας τα συναισθήματά τους μέσω των χρωμάτων κι άλλοτε

Γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος 

Από την αρχή έχεις την πρόθεση να γράψεις ένα βιβλίο για τη σχέση κόρης-πατέρα και για τη σχέση δύο πολιτισμών, του αραβικού και του ελληνικού, που συνυπήρξαν για αιώνες και επηρέασαν ο ένας τον άλλον. Και αρχίζεις να μελετάς την ιστορία των Αράβων και του μωαμεθανισμού.

Επιλέγεις να κάνεις κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου σου την Ανδώ, τη φανταστική έφηβη κόρη του Βασιλείου Διγενή Ακρίτη, το κατεξοχήν σύμβολο συμπόρευσης των δύο λαών μέσα στον χρόνο, και ταυτόχρονα μελετάς τα έπη του Διγενή.

Τοποθετείς την ηρωίδα σου στη Λυκανδώ, μία πόλη της Μικράς Ασίας, και μετά τη βάζεις να κάνει ένα ταξίδι μέχρι τα βάθη της Ανατολής προκειμένου να βρει τον πατέρα της που η τύχη του αγνοείται εδώ και χρόνια.

Στην ουσία, όμως, βάζεις την ηρωίδα και τον εαυτό σου να κάνουν ένα ταξίδι γνώσης και αυτογνωσίας. Περπατώντας χέρι χέρι με την Ανδώ, καλείσαι να γνωρίσεις το τοπίο της Μέσης Ανατολής, τους τρόπους και

Γράφει η Αλεξάνδρα Μητσιάλη

Η Αριστούλα και η Αϊσέ περιμένουν, στο αποκαλόκαιρο της Σμύρνης, να γιορτάσουν την ονομαστική γιορτή της ελληνοπούλας.

Στον κόσμο τους, στον κόσμο των παιδιών, όλα συνδέονται με τις προετοιμασίες της γιορτής: το κοραλλί καινούριο φόρεμα, το γλυκό με τα πορτοκάλια και τα μοσχολέμονα που θα ετοιμάσει η Φατιμέ, το μαντίλι με τα τριανταφυλλάκια που η Αριστούλα περιμένει από την Αϊσέ να βγάλει από το κεφάλι της και, όπως έχει υποσχεθεί, να της το χαρίσει.

Την ίδια στιγμή, στον κόσμο των ενηλίκων όλα συνδέονται με ψιθύρους που μεταφέρουν κακά μαντάτα, με γειρτούς ώμους που μοιάζουν να σηκώνουν το βάρος του κόσμου ολόκληρου, με ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση, με βαλίτσες που περιμένουν παραταγμένες στον διάδρομο την κατάλληλη ώρα.

Στον κόσμο των παιδιών οι αγκαλιές των μανάδων στα δυο σπίτια ανοίγουν το ίδιο μυρωδάτες και παρήγορες. Οι αγαπημένες κούκλες μιλούν στη γλώσσα της παιδικής ηλικίας που ακούγεται κοινή. Το

Γράφει η Ελένη Σαραντίτη

Εξ αφορμής…

Άνοιξη ήταν· στις δόξες της. Απογευματάκι. Σου φαινόταν ότι ο ήλιος είχε σταθεί μεσούρανα περίλαμπρος και περιπαθής και δεν έλεγε να πάρει να χλωμιάζει. Στη Θεσσαλία. Όμορφη πόλη και ανεπτυγμένη. Πανάρχαιος τόπος και εύφορος. Αν και δεν πέρασε και λίγα. Ο άνθρωπος αλλάζει. Η γη ποτέ. Μένει και υπομένει και καρτερεί.

Βρισκόμουν με την οικογένειά μου εκεί, καλεσμένοι φίλων που θα γίνονταν νονοί. Βαστούσαν φιλία με παλιούς συμμαθητές και θα βάφτιζαν το μωράκι τους. Ένα αγοράκι που διαρκώς γελούσε. Αλλά όλοι γελούσαν. Προπαντός οι παππούδες. Ευχάριστα ήταν, ναι. Τα πάντα ολάνθιστα, κι αν πεις για ευωδιές και κελαηδισμούς… Ξεσηκωνόταν η καρδιά σου. Ακουγόταν και ο ποταμός. Ήσυχος. Μουσικός. Σαν Λαμπρή, σκεφτόμουν. Εξάλλου ζύγωνε.

Μετά το μυστήριο οι ευτυχείς γονείς, οι περήφανοι παππούδες, οι γελαστοί συγγενείς, φίλοι, γείτονες, ω, κόσμος πολύς, μεταφερθήκαμε στο πατρογονικό κτήμα των γονέων του νεοφώτιστου

Γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος

Οι Αγριόπαπιες και ο Μίκης Θεοδωράκης

Οι Αγριόπαπιες δεν είναι ένα βιβλίο για τον Μίκη Θεοδωράκη, είναι όμως ένα βιβλίο εμπνευσμένο από την προσωπικότητα και τη ζωή του.

Όπως ο Μίκης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εξορίστηκε μαζί με την οικογένειά του στην ορεινή Ζάτουνα Αρκαδίας, έτσι και στη δική μου ιστορία μία οικογένεια μουσικών ζει εξόριστη σ’ ένα νησί στο μέσο μιας λίμνης. Όταν η οικογένεια των «μουζικάντηδων», όπως τους αποκαλούν οι κάτοικοι του γειτονικού χωριού, καταφέρνει να δραπετεύσει, ένα ατύχημα τους καθηλώνει κρυμμένους σ’ έναν αχυρώνα. Εκεί τους ανακαλύπτει ο εντεκάχρονος ήρωας του βιβλίου, ο οποίος, γοητευμένος από τον πληθωρικό χαρακτήρα του εξόριστου μουσικού, αποφασίζει στο τέλος να τους βοηθήσει.

Δεν το κρύβω πως ο θαυμασμός και η αγάπη που δείχνει ο ήρωάς μου για τον εξόριστο μουσικό είναι ο θαυμασμός και η αγάπη που ένιωσα κι εγώ μελετώντας

Η Ελένη Κατσαμά συνομιλεί με την Κάρολαϊν Ο’Ντόνοχιου με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός της με τίτλο Όλα μας τα κρυφά χαρίσματα.

Μόλις κυκλοφόρησε η ελληνική έκδοση του Όλα μας τα κρυφά χαρίσματα, ενός μυθιστορήματος που πραγματεύεται με άνεση σύγχρονα θέματα που αποτελούν ταμπού. Πώς προέκυψε η ιστορία και πώς ήταν η εμπειρία της συγγραφής του βιβλίου;

Το Όλα μας τα κρυφά χαρίσματα είναι το τρίτο μου μυθιστόρημα, αλλά το πρώτο μου για εφήβους. Άρχισα να το δουλεύω σε μία εξαιρετικά αναστατωμένη περίοδο της ζωής μου, τόσο στον προσωπικό όσο και στον επαγγελματικό τομέα: είχα μόλις χάσει δύο συγγραφικές συνεργασίες, ήμουν απένταρη και είχα να αντιμετωπίσω μια σοβαρή ασθένεια στην οικογένεια. Στο Όλα μας τα κρυφά χαρίσματα έλαχε μια μεγάλη αποστολή – να με διασώσει οικονομικά και ταυτόχρονα να με αποσπάσει από τη μιζέρια μου. Τα κατάφερε και τα δύο, και είμαι πολύ

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Το βιβλίο του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χώρα που επιβάλλει το θέμα του. Γιατί πού αλλού θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια ιστορία που αναφέρεται στο ποδόσφαιρο, αν όχι στη Βραζιλία και, στην περίπτωση μας, σε μία φαβέλα;

Μέσα σε ένα περιβάλλον φτώχειας, ένας ρωμαλέος έφηβος, ο Τίγκρε, τοποθετεί όλα του τα όνειρα στις επιδόσεις του σε αυτό το άθλημα. Το αγόρι ζει με τη γιαγιά του. Η μητέρα του καταστράφηκε από το αλκοόλ, ο πατέρας, μετά από ένα διάστημα που πέρασε στη φυλακή, εγκαταλείπει οριστικά τον γιο του και δημιουργεί μια καινούρια οικογένεια.

Το βιβλίο μπορεί να μοιάζει βαρύ και καταθλιπτικό με τόσα θλιβερά γεγονότα που ανέφερα, αλλά δεν είναι έτσι, γιατί στη ζωή του ήρωα υπάρχει το ποδόσφαιρο, δηλαδή ο αγώνας. Αγώνας με την κυριολεκτική, αλλά και τη μεταφορική έννοια.

Τα παιδιά της φαβέλας έχουν κάνει μία ομάδα και την έχουν ονομάσει Ατλέτικο Εσπεράνσα. Και η ελπίδα είναι ίσως το μόνο πράγμα

Γράφει η Κική Χατζοπούλου 

1. Τα γυάλινα φτερά

Οι Ονειροφύλακες είναι πλάσματα μαγικά. Γεννιούνται για να μεταφέρουν τα όνειρα στους ανθρώπους. Με τα γυάλινα φτερά τους τα σηκώνουν ψηλά στον ουρανό και έτσι τα βλέπουν οι άνθρωποι στον ύπνο τους. Είναι όμως και πλάσματα ανθρώπινα, και αδυνατούν να αποδεχτούν το διαφορετικό. Αν ένας Ονειροφύλακας γεννηθεί με προβληματικά φτερά, μικρά και αδύναμα, αν το γυαλί είναι έτοιμο να ραγίσει και κάθε πτήση είναι αδύνατη, οι κανόνες του κόσμου ορίζουν την εξορία του. Με τέτοια ραγισμένα φτερά γεννιέται η Έρση, η μικρή γενναία μας ηρωίδα.

2. Τα καταδικά σου όνειρα

Για να σώσουν την Έρση από τον μαρασμό, οι γονείς της σπάνε τον πιο πολύτιμο κανόνα της κοινωνίας των Ονειροφυλάκων: της χτίζουν έναν πύργο με όνειρα. Τα καταδικά της όνειρα. Μέχρι στιγμής, οι Ονειροφύλακες μπορούν μόνο να κουβαλήσουν όνειρα στους ανθρώπους, όχι να έχουν δικά τους. Μέσα στον

Γράφει η Κική Χατζοπούλου

1. Ουμέα Σουηδίας

Τι θα έκανες αν ήσουν δεκαπέντε χρονών, ευτυχισμένη με τους φίλους και το αγόρι σου στην Ελλάδα, και ξαφνικά οι γονείς σου αποφάσιζαν να μετακομίσετε όλοι σε άλλη χώρα, στην παγωμένη πόλη Ουμέα της Σουηδίας; Δεν πάει να έχει καλύτερη παιδεία για εσένα και εργασιακές συνθήκες για τον μπαμπά σου, δεν πάει να έχει χιόνι λευκό σαν όνειρο και το βόρειο σέλας να καλπάζει ολοπράσινο στον ουρανό; Εσύ αυτό που σκέφτεσαι είναι η παρέα σου –η Αλίκη και ο Θέμης– και το αγόρι σου –ο Ορέστης– που θα τους αφήσεις πίσω για μια χώρα που δε μιλάς καν τη γλώσσα της!

2. Νεύρα!

Έτσι λοιπόν σκέφτεται και η Δάφνη, η ηρωίδα αυτής της Ωδή…σσειας συναισθημάτων και καβγάδων, ωριμότητας και αλλαγών. Η Δάφνη δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι γονείς της πήραν μια τόσο εγωιστική απόφαση. Ούτε ότι το αγόρι της ο Ορέστης το αντιμετωπίζει με τόση χαλαρότητα. Ούτε ότι η κολλητή της η Αλίκη

Η Ελένη Κατσαμά συνομιλεί με τον Γιώργο Παναγιωτάκη με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός του με τίτλο Τίγκρε, με τα χέρια γυμνά.

Πώς σκέφτηκες τον Τίγκρε;

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ερώτηση μου προκαλεί σχεδόν πάντα αμηχανία – και είναι και συχνή, σίγουρα θα σου την κάνουν και εσένα οι αναγνώστες. Και αυτό γιατί συχνά δεν ξέρω τι να απαντήσω και αναγκάζομαι να επινοώ διάφορα για να ξεγλιστρήσω. Είναι άλλωστε τόσα πολλά και τόσο παράταιρα μεταξύ τους τα υλικά που βρίσκονται στον πυρήνα μιας ιστορίας, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις με ακρίβεια την αρχική πηγή. Στην περίπτωση του Τίγκρε, πάντως, τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά, αφού τουλάχιστον μπορώ να εντοπίσω μερικές από αυτές τις πηγές. Καταρχάς, είναι η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Και αναφέρομαι κυρίως στο ποδόσφαιρο που παίζουν ο Τίγκρε, η Φαμπιάνα, ο Πισότε και τα άλλα παιδιά στο λοξό τσιμεντένιο γηπεδάκι