Μηνιαία Αρχεία: Μαΐου 2023

Γράφει η Ιωάννα Μπαμπέτα

«Μαμά» ήταν η πρώτη λέξη που είπα. Και αυτή τη λέξη τη χρησιμοποιούσα κάθε μέρα πολλές φορές. Πάρα πολλές. Εγώ τη φώναζα μαμά κι εκείνη με φώναζε «μπελά».

Πόσο τη θαύμαζα τη μαμά μου! Όταν ερχόταν στο σχολείο να ρωτήσει τους δασκάλους για την πρόοδό μου, ήξερα πως ήταν η ωραιότερη και καμάρωνα. Πολλές φορές, όταν ήμουν μικρή, έκανα πως ήμουν άρρωστη γιατί μου άρεσε να κάθομαι σπίτι να με φροντίζει. Να μου φέρνει χαμομήλι, να πιάνει το μέτωπό μου και να με χαϊδεύει. Τα φαγητά που μαγείρευε ήταν τα πιο νόστιμα και προσπαθώ τώρα να τα φτιάξω κι εγώ. Τα μελομακάρονα και τα τσουρέκια της ήταν τα καλύτερα.

Με καλομάθαινε, αλλά με μάλωνε κιόλας. Στεκόταν πάντα δίπλα μου, σταθερή σαν βράχος. Στις στεναχώριες μου ήταν ακλόνητη κι ας στεναχωριόταν κι εκείνη. Με τις χαρές και τις επιτυχίες μου χαιρόταν διπλά, μπορεί και δεκαπλά!

Ναι, τη μαμά μου την αγαπούσα πολύ και της το έλεγα. Όταν μου λένε πως της μοιάζω,

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων 

Αν σωστά μετρώ και θυμάμαι, ο Γιώργος Παναγιωτάκης έχει παρουσιαστεί στον χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά πριν από 18 χρόνια και από τότε μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 15 βιβλία με το όνομά του.

Συνεπής συγγραφέας ως προς το κοινό που θέλει να απευθυνθεί – κυρίως παιδιά από τα μέσα του Δημοτικού έως τις αρχές του Γυμνασίου.

Και τη συνέπειά του αυτή την εκφράζει με μια τεχνική μείξης ρεαλισμού και φαντασίας, περιπέτειας και συναισθημάτων, διακριτικού χιούμορ και υπολανθάνουσας τρυφερότητας. Μα και με –άλλοτε υπαινικτικά, άλλοτε με περισσότερη σαφήνεια– τοποθέτηση των θεμάτων του μέσα σε συνθήκες που καθορίζονται από μια πολιτική σκέψη.

Κι όλα αυτά με τη χρήση μιας γλώσσας που ενώ δείχνει να κυλά με μια ήρεμη απλότητα, στην ουσία είναι γλώσσα που έχει στηριχθεί σε δομές μιας σύγχρονης τεχνικής αφήγησης, συχνά κινηματογραφικής καταγωγής.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια όχι μόνο τιμήθηκε