Ταξικές διαφορές

Γράφει η Ελένη Σαραντίτη

Εξ αφορμής…

Άνοιξη ήταν· στις δόξες της. Απογευματάκι. Σου φαινόταν ότι ο ήλιος είχε σταθεί μεσούρανα περίλαμπρος και περιπαθής και δεν έλεγε να πάρει να χλωμιάζει. Στη Θεσσαλία. Όμορφη πόλη και ανεπτυγμένη. Πανάρχαιος τόπος και εύφορος. Αν και δεν πέρασε και λίγα. Ο άνθρωπος αλλάζει. Η γη ποτέ. Μένει και υπομένει και καρτερεί.

Βρισκόμουν με την οικογένειά μου εκεί, καλεσμένοι φίλων που θα γίνονταν νονοί. Βαστούσαν φιλία με παλιούς συμμαθητές και θα βάφτιζαν το μωράκι τους. Ένα αγοράκι που διαρκώς γελούσε. Αλλά όλοι γελούσαν. Προπαντός οι παππούδες. Ευχάριστα ήταν, ναι. Τα πάντα ολάνθιστα, κι αν πεις για ευωδιές και κελαηδισμούς… Ξεσηκωνόταν η καρδιά σου. Ακουγόταν και ο ποταμός. Ήσυχος. Μουσικός. Σαν Λαμπρή, σκεφτόμουν. Εξάλλου ζύγωνε.

Μετά το μυστήριο οι ευτυχείς γονείς, οι περήφανοι παππούδες, οι γελαστοί συγγενείς, φίλοι, γείτονες, ω, κόσμος πολύς, μεταφερθήκαμε στο πατρογονικό κτήμα των γονέων του νεοφώτιστου

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων

Σκέφτηκα να γράψω ένα μυθιστόρημα με κεντρικούς χαρακτήρες δυο νέους.

Και οι δυο θα είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα της ίδιας χρονιάς. Ο Βάιος και ο Φώτος. Μα μέχρι εκείνο το καλοκαίρι του 1990 δεν είχε τύχει να συναντηθούν.

Στο σημείο αυτό, ας ανοίξω μια παρένθεση για να εξηγήσω γιατί επέλεξα ως χρόνο των γεγονότων την αρχή εκείνης της θρυλικής πλέον τελευταίας δεκαετίας ενός αιώνα. Ήταν γιατί θέλησα να ζωντανέψω μια εποχή όπου ακόμα η τεχνολογία, αν και μέσα στην καθημερινότητά μας, εντούτοις δεν επηρέαζε τις ποικίλες διαπροσωπικές σχέσεις. Και θέλησα ακόμα να θυμηθώ τα τραγούδια εκείνων των χρόνων, τα ρούχα των νέων, τα πάρτι τους, τα στέκια τους, τα φλιπεράκια και τα τελευταία τζουκμπόξ… Σε κάθε περίπτωση, να γνωρίσουν οι σημερινοί έφηβοι τον τρόπο που ζούσαν και διασκέδαζαν οι γονείς τους.

Οπότε –επιστρέφω στην εξιστόρηση– κανείς άλλος δεν τους είχε δει τον έναν δίπλα στον άλλον, μέχρι…

Μέχρι εκείνο το καλοκαιρινό