Περιπέτεια

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Κάποιες φορές, η κατανόηση του τρόπου γραφής ενός μυθιστορήματος, αλλά και του μυθιστορήματος του ιδίου, μπορεί να ανιχνευθεί στα πιο απίθανα σημεία του βιβλίου. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Φαίδωνας και Ελλάνικος, νομίζω πως βρίσκεται στο εισαγωγικό του σημείωμα που αναφέρεται στη συγγραφέα: «Η πρώτη της επίσκεψη στο κάστρο της Ζακύνθου, όταν ήταν έξι ετών, της έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, που αποφάσισε να φτιάξει μια μηχανή του χρόνου για να μπορεί να ταξιδεύει στο παρελθόν και να ανακαλύπτει πώς ήταν κάποτε η ζωή των ανθρώπων».

Πιστεύω πως η Μαρία Μπάστα στο βιβλίο της Φαίδωνας και Ελλάνικος βρήκε αυτή τη μηχανή που της επιτρέπει να μεταφέρεται και να μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα τόσο μακρινό παρελθόν όσο η Χίος του 481 π.Χ., όπου οι ήρωές της εμπλέκονται, όπως είναι φυσικό, στα γεγονότα της εποχής, με κορυφαίο τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Όμως δεν έχουμε ένα ιστορικό

Γράφει η Κική Χατζοπούλου 

1. Τα γυάλινα φτερά

Οι Ονειροφύλακες είναι πλάσματα μαγικά. Γεννιούνται για να μεταφέρουν τα όνειρα στους ανθρώπους. Με τα γυάλινα φτερά τους τα σηκώνουν ψηλά στον ουρανό και έτσι τα βλέπουν οι άνθρωποι στον ύπνο τους. Είναι όμως και πλάσματα ανθρώπινα, και αδυνατούν να αποδεχτούν το διαφορετικό. Αν ένας Ονειροφύλακας γεννηθεί με προβληματικά φτερά, μικρά και αδύναμα, αν το γυαλί είναι έτοιμο να ραγίσει και κάθε πτήση είναι αδύνατη, οι κανόνες του κόσμου ορίζουν την εξορία του. Με τέτοια ραγισμένα φτερά γεννιέται η Έρση, η μικρή γενναία μας ηρωίδα.

2. Τα καταδικά σου όνειρα

Για να σώσουν την Έρση από τον μαρασμό, οι γονείς της σπάνε τον πιο πολύτιμο κανόνα της κοινωνίας των Ονειροφυλάκων: της χτίζουν έναν πύργο με όνειρα. Τα καταδικά της όνειρα. Μέχρι στιγμής, οι Ονειροφύλακες μπορούν μόνο να κουβαλήσουν όνειρα στους ανθρώπους, όχι να έχουν δικά τους. Μέσα στον