Πρόσφυγες

Γράφει η Ελένη Σαραντίτη

Εξ αφορμής…

Άνοιξη ήταν· στις δόξες της. Απογευματάκι. Σου φαινόταν ότι ο ήλιος είχε σταθεί μεσούρανα περίλαμπρος και περιπαθής και δεν έλεγε να πάρει να χλωμιάζει. Στη Θεσσαλία. Όμορφη πόλη και ανεπτυγμένη. Πανάρχαιος τόπος και εύφορος. Αν και δεν πέρασε και λίγα. Ο άνθρωπος αλλάζει. Η γη ποτέ. Μένει και υπομένει και καρτερεί.

Βρισκόμουν με την οικογένειά μου εκεί, καλεσμένοι φίλων που θα γίνονταν νονοί. Βαστούσαν φιλία με παλιούς συμμαθητές και θα βάφτιζαν το μωράκι τους. Ένα αγοράκι που διαρκώς γελούσε. Αλλά όλοι γελούσαν. Προπαντός οι παππούδες. Ευχάριστα ήταν, ναι. Τα πάντα ολάνθιστα, κι αν πεις για ευωδιές και κελαηδισμούς… Ξεσηκωνόταν η καρδιά σου. Ακουγόταν και ο ποταμός. Ήσυχος. Μουσικός. Σαν Λαμπρή, σκεφτόμουν. Εξάλλου ζύγωνε.

Μετά το μυστήριο οι ευτυχείς γονείς, οι περήφανοι παππούδες, οι γελαστοί συγγενείς, φίλοι, γείτονες, ω, κόσμος πολύς, μεταφερθήκαμε στο πατρογονικό κτήμα των γονέων του νεοφώτιστου

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Είναι ενδιαφέρον το πώς οι κλασικοί αρχαίοι ελληνικοί μύθοι μπορούν να «ξαναγραφτούν» και να δώσουν πρωτότυπα και σημαντικά σύγχρονα έργα. Και δε νομίζω πως αυτή η αναβίωση είναι εύκολη μόνο και μόνο επειδή υπάρχει το «καλούπι». Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, γιατί ο συγγραφέας είναι υποχρεωμένος να αναμετρηθεί με μεγάλου διαμετρήματος θέματα.

Το βιβλίο της Ελένης Πουλημένου Ο αλγόριθμος της ζωής μπορεί να θεωρηθεί σαν μια ευρηματική, φρέσκια παραλλαγή του μύθου του Πυγμαλίωνα. Του γλύπτη, ήρωα της αρχαιότητας, που ερωτεύεται το δημιούργημά του, το άγαλμα μιας ωραίας γυναίκας.

Ο κεντρικός ήρωας του Αλγόριθμου της ζωής είναι ο Ευκλείδης, ένας ηλικιωμένος άντρας που υπήρξε ένας διαπρεπής επιστήμονας της ρομποτικής, γνωστός παγκοσμίως για το έργο του. Στα ογδόντα του χρόνια ζει σε έναν υπέροχο πύργο κοντά σε μια φανταστική πόλη, τη Νηνεμένη, αποκομμένος από τον κόσμο.