Καταστροφή Σμύρνης

Γράφει η Αλεξάνδρα Μητσιάλη

Η Αριστούλα και η Αϊσέ περιμένουν, στο αποκαλόκαιρο της Σμύρνης, να γιορτάσουν την ονομαστική γιορτή της ελληνοπούλας.

Στον κόσμο τους, στον κόσμο των παιδιών, όλα συνδέονται με τις προετοιμασίες της γιορτής: το κοραλλί καινούριο φόρεμα, το γλυκό με τα πορτοκάλια και τα μοσχολέμονα που θα ετοιμάσει η Φατιμέ, το μαντίλι με τα τριανταφυλλάκια που η Αριστούλα περιμένει από την Αϊσέ να βγάλει από το κεφάλι της και, όπως έχει υποσχεθεί, να της το χαρίσει.

Την ίδια στιγμή, στον κόσμο των ενηλίκων όλα συνδέονται με ψιθύρους που μεταφέρουν κακά μαντάτα, με γειρτούς ώμους που μοιάζουν να σηκώνουν το βάρος του κόσμου ολόκληρου, με ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση, με βαλίτσες που περιμένουν παραταγμένες στον διάδρομο την κατάλληλη ώρα.

Στον κόσμο των παιδιών οι αγκαλιές των μανάδων στα δυο σπίτια ανοίγουν το ίδιο μυρωδάτες και παρήγορες. Οι αγαπημένες κούκλες μιλούν στη γλώσσα της παιδικής ηλικίας που ακούγεται κοινή. Το

Γράφει η Ελένη Δικαίου

Γεννήθηκα στη Νέα Ιωνία, τον προσφυγικό συνοικισμό του Βόλου. Η μαμά μου ήταν ένα από τα παιδιά που ξεριζώθηκαν απ’ τον τόπο τους στη Μικρασιατική Καταστροφή. Ήταν τότε 10 χρονών. Οι γονείς της με τα δυο δίδυμα κοριτσάκια τους κατάφεραν με την ψυχή στο στόμα να φύγουν απ’ την πυρπολημένη Σμύρνη και από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν μαζί με άλλους 1.500.000 Έλληνες Μικρασιάτες πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα σκορπισμένοι στους περιφρονημένους προσφυγικούς συνοικισμούς, ξερότοπους, ερημιές και βαλτότοπους, εκεί όπου ως τότε δεν πήγαινε να κατοικήσει κανένας. Σε έναν τέτοιο προσφυγικό συνοικισμό γεννήθηκα κι εγώ. Τη Νέα Ιωνία Βόλου. Αν και είχαν περάσει δεκαετίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή, υπήρχε ακόμη ο διαχωρισμός, Βολιώτες και πρόσφυγες, ο συνοικισμός και η πόλη κι εγώ πέρασα τα πιο τρυφερά μου χρόνια βιώνοντας σε μεγάλο βαθμό τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας, δηλαδή πολίτης δεύτερης κατηγορίας και μάλιστα στην ίδια σου την Πατρίδα,