Από στόμα σε στόμα

Γράφει η Μαρία Παπαγιάννη 

Γιατί; Μια μικρή λέξη, μια ερώτηση που κάνουν συνήθως τα παιδιά για το καθετί, το πιο καίριο ερώτημα για τη ματαιότητα του πολέμου. Γιατί να γίνονται πόλεμοι, γιατί να πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί να καταστρέφονται ζωές, γιατί να ισοπεδώνονται πόλεις, χώρες ολόκληρες, γιατί να χωρίζουν οικογένειες, γιατί να ξεριζώνονται λαοί ολόκληροι.

Γιατί; Δεν είναι αφελές το ερώτημα του σπουδαίου παραμυθά Νικολάι Ποπόφ που, σαν σύγχρονος Αίσωπος, μέσα από μια αλληγορία επιλέγει να πει ένα παραμύθι χωρίς λόγια, μόνο με εικόνες που μιλούν, που κραυγάζουν, που ξεσκίζουν και σε κάνουν να αναρωτηθείς πόσο ανόητοι είναι αυτοί που ξεκινούν έναν πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν κύμα που δεν μπορεί να επιστρέψει στον βυθό. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν τη λάβα του ηφαιστείου που δεν μπορεί να επιστρέψει στον κρατήρα. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν τον σεισμό που δεν μπορεί να επιστρέψει στα έγκατα της γης.

Γράφει η Αντωνία Γουναροπούλου

Το βιβλίο της Άντριας Ζαφειράκου Δίδαξε. Μπορείς; Τι χρειάζεται για να χτιστεί η επόμενη γενιά είναι ένα πολύ δυνατό ανάγνωσμα, ιδανικό πρωτίστως για εκπαιδευτικούς. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στις τάξεις και στέκονται μπροστά σε ένα μικρό πλήθος μαθητών, επιφορτισμένοι με το καθήκον να τους διδάξουν – φυσική, μαθηματικά, γλώσσα, ιστορία, εικαστικά, καθένα από τα γνωστικά αντικείμενα που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα σπουδών. Τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ελλάδα, οι καθηγητές μπαίνουν στις τάξεις τους εξοπλισμένοι με τις παιδαγωγικές σπουδές τους, με το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών και με εγχειρίδια προορισμένα να υποστηρίξουν τον καθηγητή στο έργο του. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα, μια δύσκολη πραγματικότητα την οποία συνήθως οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν μόνοι τους, να αυτοσχεδιάσουν δοκιμάζοντας δικές τους λύσεις, δοκιμάζοντας, επίσης, τις ίδιες τις ψυχικές αντοχές

Γράφει ο Βασίλης Παπαθεοδώρου 

Υπάρχει μια κατηγορία βιβλίων (ή και κινηματογραφικών έργων, αλλά και τηλεοπτικών σειρών) που, αν και τυπικά απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους και νέους, ο ενήλικος αναγνώστης καλείται να ερμηνεύσει το έργο με τους κώδικες που είχε όταν ήταν παιδί. Να κάνει μια βουτιά, δηλαδή, στο παρελθόν του ή, για να το θέσουμε αλλιώς, μια προβολή του εαυτού του σε νεότερες ηλικίες. Την εν λόγω κατηγορία θα την ονόμαζα «διηλικιακή» και θεωρώ ότι τα έργα της σπανίζουν.

Τελειώνοντας το Τίγκρε, ήμουν βέβαιος πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Γιατί, διαβάζοντας το, ένιωσα την ίδια νοσταλγία που είχα νιώσει όταν είχα δει την ταινία «Στάσου πλάι μου» («Stand by me») από το βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, τον ίδιο ενθουσιασμό όπως και με το «Stranger things», την ίδια συγκίνηση όπως και με το «Σινεμά ο Παράδεισος». Και τα τρία προαναφερόμενα έργα (λιγότερο το «Σινεμά ο Παράδεισος») φέρνουν στον αναγνώστη, όπως και

Γράφει η Φίλια Δενδρινού

Ένα βιβλίο που ανιχνεύει τις δύσκολες ψυχικές περιοχές της εφηβικής ηλικίας.

Ο Φιλ –δεκατετράχρονος έφηβος– αναζητά τρόπους να ξεπεράσει την ψυχρότητα με την οποία τον μεγάλωσαν οι γονείς του, αλλά και να μπορέσει κάποια στιγμή να μιλήσει χωρίς να μπλέκονται γράμματα και συλλαβές μέσα στο στόμα του.

Η Λάουρα, εκείνη η περίεργη γυναίκα που γνωρίζει, όταν πάει να μείνει στο σπίτι του παππού του, θα σταθεί η αφορμή ο Φιλ να γνωρίσει την ύπαρξη του Καπιτάνο.

Αλλά ποιος είναι αυτός ο Καπιτάνο; Σκληρός και άκαρδος ήρωας ενός παλιού κόμικ ή κάποιος που ο Φιλ θα ήθελε να του έμοιαζε;

Μια απρόβλεπτη ιστορία μυστηρίου όπου οι καθημερινοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τους υπόγειους φόβους τους και τις κρυμμένες ενοχές τους.

Αυτά διαβάζει κανείς στο οπισθόφυλλο του τελευταίου μυθιστορήματος του Μάνου Κοντολέων Η Μάσκα του Καπιτάνο.

Γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος

Το παρελθόν πάντοτε με γοήτευε και με γοητεύει, γι’ αυτό και ως συγγραφέας, αλλά και ως εκπαιδευτικός, μου αρέσει πολύ να καταγίνομαι μαζί του.

Η Χούντα, ο Εμφύλιος, η Κατοχή, η Μικρασιατική Καταστροφή, η Επανάσταση του 21 είναι περίοδοι της Ιστορίας μας που με απασχόλησαν και με απασχολούν.

Στις βιβλιογραφικές μου αναζητήσεις σημαντική θέση κατέχει η Ιστοριογραφία, όμως εκείνο που επίμονα αναζητώ είναι κείμενα που δε θα μου προσφέρουν απλά μία γνώση, αλλά μία «αίσθηση του παρελθόντος».

Λέγοντας «αίσθηση», εννοώ την αντίληψη του παρελθόντος όχι ως αθροίσματος πολεμικών συγκρούσεων, συμφωνιών εξωτερικής πολιτικής και άλλων τέτοιων ιστορικών γεγονότων,

αλλά ως αθροίσματος μικρών καθημερινών πράξεων, συναισθημάτων, ιδεών και άλλων πληροφοριών, ως πεδίου σύγκρουσης ηθικών αξιών και συμπεριφορών.

Μία τέτοια αντίληψη