Πόλεμος

Γράφει η Μαρία Παπαγιάννη 

Γιατί; Μια μικρή λέξη, μια ερώτηση που κάνουν συνήθως τα παιδιά για το καθετί, το πιο καίριο ερώτημα για τη ματαιότητα του πολέμου. Γιατί να γίνονται πόλεμοι, γιατί να πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί να καταστρέφονται ζωές, γιατί να ισοπεδώνονται πόλεις, χώρες ολόκληρες, γιατί να χωρίζουν οικογένειες, γιατί να ξεριζώνονται λαοί ολόκληροι.

Γιατί; Δεν είναι αφελές το ερώτημα του σπουδαίου παραμυθά Νικολάι Ποπόφ που, σαν σύγχρονος Αίσωπος, μέσα από μια αλληγορία επιλέγει να πει ένα παραμύθι χωρίς λόγια, μόνο με εικόνες που μιλούν, που κραυγάζουν, που ξεσκίζουν και σε κάνουν να αναρωτηθείς πόσο ανόητοι είναι αυτοί που ξεκινούν έναν πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν κύμα που δεν μπορεί να επιστρέψει στον βυθό. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν τη λάβα του ηφαιστείου που δεν μπορεί να επιστρέψει στον κρατήρα. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν τον σεισμό που δεν μπορεί να επιστρέψει στα έγκατα της γης.

Η Μαρούλα Κλιάφα είναι μια τολμηρή και δυναμική συγγραφέας. Αυτό προκύπτει από το ύφος, τη θεματολογία αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα θέματά της. Είναι ειλικρινής, αυθόρμητη, αστεία, κι ίσως αυτά είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που κάνουν τα βιβλία της συναρπαστικά και καθηλωτικά.

Δύο από τις ερωτήσεις, οι οποίες έχουν μπει σε εισαγωγικά, αποτελούν φράσεις που έχουν αποσπαστεί από το μυθιστόρημά της «Τη νύχτα που το σκυλί μας μεταμορφώθηκε σε λύκο».

Μιλήστε μας για τις αναμνήσεις σας από τη δεκαετία του 1940. 

Γεννημένη το 1937, η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη δεκαετία του 1940 είναι οι γερμανικοί βομβαρδισμοί. Μόλις χτυπούσε η σειρήνα, τρέχαμε να κρυφτούμε στο καταφύγιο από μπετόν που είχε βάλει ο πατέρας μου να κατασκευάσουν στην αυλή του σπιτιού μας. Ήταν ένας χώρος δύο επί τρία και εκεί μέσα στριμωχνόμασταν όρθιοι εκτός από τη δικιά μας τετραμελή οικογένεια, η γιαγιά μου,