Συνεργασία

Γράφει η Μυρτώ Μποκολίνη

Σήμερα, 29 Απριλίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Χορού. Θα ήθελα να μοιραστώ τόσα πολλά ως μαμά μικρής μπαλαρίνας, ως μουσικός-λυρική τραγουδίστρια και ως συγγραφέας του βιβλίου Ποντίκι στην οικία Τσαϊκόφσκι, που έγραψα αυτό το κείμενο χωρίς καμία διάθεση για διδακτισμό αλλά με την ελπίδα να μεταδώσω στα παιδιά την αγάπη μου για τη μουσική και τον χορό. Άλλωστε η μουσική, ο χορός και πρόσφατα τα παιδιά είναι η ζωή μου.
Θα ήθελα πολύ να σπάσουν κάποια στερεότυπα –είμαστε στον 21ο αιώνα–, όπως ότι το μπαλέτο είναι μόνο για κορίτσια. Γιατί να νιώθουν ντροπή τα αγόρια, αν θέλουν να χορέψουν; Γιατί να πρέπει να καταπιέσουν το αρχέγονο κινητικό τους ένστικτο και να απαρνηθούν μια απο? τις πιο παλιές τέχνες στον κόσμο; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχει τέτοια προκατάληψη σε σχέση με τους χορευτές κλασικού μπαλέτου, ενώ υπάρχουν τόσοι συναρπαστικοί ανδρικοί ρόλοι!

Εξάλλου στην πατρίδα μας, την Ελλάδα,

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Το βιβλίο του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χώρα που επιβάλλει το θέμα του. Γιατί πού αλλού θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια ιστορία που αναφέρεται στο ποδόσφαιρο, αν όχι στη Βραζιλία και, στην περίπτωση μας, σε μία φαβέλα;

Μέσα σε ένα περιβάλλον φτώχειας, ένας ρωμαλέος έφηβος, ο Τίγκρε, τοποθετεί όλα του τα όνειρα στις επιδόσεις του σε αυτό το άθλημα. Το αγόρι ζει με τη γιαγιά του. Η μητέρα του καταστράφηκε από το αλκοόλ, ο πατέρας, μετά από ένα διάστημα που πέρασε στη φυλακή, εγκαταλείπει οριστικά τον γιο του και δημιουργεί μια καινούρια οικογένεια.

Το βιβλίο μπορεί να μοιάζει βαρύ και καταθλιπτικό με τόσα θλιβερά γεγονότα που ανέφερα, αλλά δεν είναι έτσι, γιατί στη ζωή του ήρωα υπάρχει το ποδόσφαιρο, δηλαδή ο αγώνας. Αγώνας με την κυριολεκτική, αλλά και τη μεταφορική έννοια.

Τα παιδιά της φαβέλας έχουν κάνει μία ομάδα και την έχουν ονομάσει Ατλέτικο Εσπεράνσα. Και η ελπίδα είναι ίσως το μόνο πράγμα

Η Ελένη Κατσαμά συνομιλεί με τον Γιώργο Παναγιωτάκη με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός του με τίτλο Τίγκρε, με τα χέρια γυμνά.

Πώς σκέφτηκες τον Τίγκρε;

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ερώτηση μου προκαλεί σχεδόν πάντα αμηχανία – και είναι και συχνή, σίγουρα θα σου την κάνουν και εσένα οι αναγνώστες. Και αυτό γιατί συχνά δεν ξέρω τι να απαντήσω και αναγκάζομαι να επινοώ διάφορα για να ξεγλιστρήσω. Είναι άλλωστε τόσα πολλά και τόσο παράταιρα μεταξύ τους τα υλικά που βρίσκονται στον πυρήνα μιας ιστορίας, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις με ακρίβεια την αρχική πηγή. Στην περίπτωση του Τίγκρε, πάντως, τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά, αφού τουλάχιστον μπορώ να εντοπίσω μερικές από αυτές τις πηγές. Καταρχάς, είναι η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Και αναφέρομαι κυρίως στο ποδόσφαιρο που παίζουν ο Τίγκρε, η Φαμπιάνα, ο Πισότε και τα άλλα παιδιά στο λοξό τσιμεντένιο γηπεδάκι