Μηνιαία Αρχεία: Μαΐου 2021

Μυθιστορήματα ενηλικίωσης, coming of age novels, Bildungsromane, βιβλία που χαρτογραφούν τη ζώνη της εφηβείας, το σκοτεινό δάσος ανάμεσα στην παντοκρατορία της παιδικής ηλικίας και τον χαώδη «πραγματικό» κόσμο.

Το Όταν ο ήλιος... πρωτοκυκλοφόρησε το 1971. Με εισαγωγή του Στρατή Τσίρκα, που υπογραμμίζει όλα αυτά που έκαναν τελικά κλασικό το τρίτο μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή (1925-2012), το βιβλίο παρακολουθεί, σε όλη τη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής, «μέρα μέρα τη ζωή μιας μέσης αστικής οικογένειας της Αθήνας, ο πατέρας καθηγητής στην Ανωτάτη, η μητέρα Γαλλίδα της Σενεγάλης, που εγκατέλειψε τα πάντα για να ακολουθήσει τον άντρα της, και τα τρία κορίτσια τους, το πρώτο εργάζεται, το αλλά δύο σπουδάζουν». Η Ζωή είναι το μικρότερο κορίτσι και κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, alter ego της ίδιας της Ζωρζ.

Η Ειρήνη γελάει. Μ’ αγαπάει. Κι εγώ την αγαπώ, μα τη ζηλεύω. Είναι δυο χρόνια πιο μεγάλη και τα ξέρει όλα. Η μαμά τη φωνάζει «το

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων

Οι επισκέψεις συγγραφέων της λεγόμενης παιδικής λογοτεχνίας σε σχολεία της πρωτοβάθμιας αλλά και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι εδώ και πολλά χρόνια ένας από τους βασικούς πυλώνες της ανάπτυξης της φιλαναγνωσίας των μικρών και μεγαλύτερων παιδιών, όπως και των εφήβων.

Η παρουσία ενός συγγραφέα μέσα στην καθημερινότητα μιας σχολικής μέρας φέρνει τον άνεμο της φαντασίας και του ονείρου μέσα στην τάξη, εγγράφει πάνω στους πίνακες μα και στα τετράδια των παιδιών φράσεις που εμπλουτίζουν συναισθήματα, διευρύνουν ιδέες και οδηγούν τελικά προς τη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας ενηλίκου.

Βέβαια, και αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν μπορεί a priori να θεωρηθεί πως ο κάθε συγγραφέας που έχει γράψει κάποιες ιστορίες για παιδιά είναι και σωστά προετοιμασμένος ως προσωπικότητα να υποστηρίξει την ύπαρξη της λογοτεχνίας μέσα στην καθημερινότητα ενός παιδιού.

Θα πρέπει να έχει αποβάλει κάθε έννοια

Η Ελένη Κατσαμά συνομιλεί με την Ελένη Σαραντίτη με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός της με τίτλο Ο κήπος με τ' αγάλματα.

Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο Ο κήπος με τ’ αγάλματα;

Δεν υπήρξε μια συγκεκριμένη αφορμή, μια ώθηση ή κάποιο κίνητρο να με ελκύσει ώστε να καταπιαστώ με τη συγγραφή του Κήπου με τ’ αγάλματα. Η επιθυμία μου, και αμέσως ύστερα η σπουδή μου, να γράψω το βιβλίο αυτό ήρθε ξάφνου και χωρίς να το προσχεδιάσω. Ήρθε σαν ένας ευγενικός, μα ακάλεστος επισκέπτης. Ήρθε με πολλά χαμόγελα και το πρόσωπό του έλαμπε· τα μάτια του αστραποβολούσαν. «Καλώς ορίσατε…» είπα ήρεμα και, ενώ στην καρδιά ένιωθα έναν κόμπο, αλλά γλυκύτατο, του έδειξα την αγαπημένη πολυθρόνα της γιαγιάς μου, που είχαμε φέρει με άλλα ωραία και αγαπημένα, εύχρηστα και αναγκαία πράγματα, τότε, με τη μετακόμισή μας από τη Νεάπολη της Λακωνίας στην Αθήνα. Στην Πλάκα.