Προκαταλήψεις

Γράφει ο Φίλιππος Μανδηλαράς

Στην αρχή (απ’ όσο γνωρίζω εγώ, τουλάχιστον) ήταν ο άγνωστος ως τότε κύριος Ντρου Ντέιγουολτ, ο οποίος, με τη συνδρομή του πασίγνωστου Όλιβερ Τζέφερς, εξέδωσε το δροσερό Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν (και τη συνέχειά του, Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι).

Βέβαια, αυτό που έκανε ο κύριος Ντρου (να δώσει φωνή, δηλαδή, στα χρωματιστά κραγιόνια που βρίσκονται στην κασετίνα οποιουδήποτε παιδιού στην προσχολική και πρωτοσχολική του ηλικία, αποτελώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το κατεξοχήν αντικείμενο που το συνοδεύει στην ανάπτυξη αλλά και στην κοινωνικοποίησή του) δεν ήταν παρά η λογοτεχνική έκφραση αυτού που συμβαίνει καθημερινά σε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία και πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου τα παιδιά βάζουν τους μαρκαδόρους, τα κραγιόνια ή τα παστέλ τους να κονταροχτυπιούνται πάνω στο λευκό χαρτί, άλλοτε εκφράζοντας τα συναισθήματά τους μέσω των χρωμάτων κι άλλοτε

Γράφει η Μαρία Παπαγιάννη 

Γιατί; Μια μικρή λέξη, μια ερώτηση που κάνουν συνήθως τα παιδιά για το καθετί, το πιο καίριο ερώτημα για τη ματαιότητα του πολέμου. Γιατί να γίνονται πόλεμοι, γιατί να πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί να καταστρέφονται ζωές, γιατί να ισοπεδώνονται πόλεις, χώρες ολόκληρες, γιατί να χωρίζουν οικογένειες, γιατί να ξεριζώνονται λαοί ολόκληροι.

Γιατί; Δεν είναι αφελές το ερώτημα του σπουδαίου παραμυθά Νικολάι Ποπόφ που, σαν σύγχρονος Αίσωπος, μέσα από μια αλληγορία επιλέγει να πει ένα παραμύθι χωρίς λόγια, μόνο με εικόνες που μιλούν, που κραυγάζουν, που ξεσκίζουν και σε κάνουν να αναρωτηθείς πόσο ανόητοι είναι αυτοί που ξεκινούν έναν πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν κύμα που δεν μπορεί να επιστρέψει στον βυθό. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν τη λάβα του ηφαιστείου που δεν μπορεί να επιστρέψει στον κρατήρα. Γιατί ο πόλεμος είναι σαν τον σεισμό που δεν μπορεί να επιστρέψει στα έγκατα της γης.

Η Κέλλυ Μπάρνχιλ συστήνεται ως συγγραφέας, δασκάλα, μητέρα, κάτοχος του βραβείου Newbery, ανεπίδεκτη κηπουρός, ειδική στις πίτες. Στην Ελλάδα μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο που της χάρισε το βραβείο και που –με δυο λόγια– είναι ένα επικό παραμύθι ενηλικίωσης, «εξίσου συναρπαστικό και πολυεπίπεδο με μεγάλα κλασικά βιβλία, όπως ο Πίτερ Παν και ο Μάγος του Οζ» (The New York Times Book Review), «με χαρακτήρες