Πρώτος έρωτας

Γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος

Οι Αγριόπαπιες και ο Μίκης Θεοδωράκης

Οι Αγριόπαπιες δεν είναι ένα βιβλίο για τον Μίκη Θεοδωράκη, είναι όμως ένα βιβλίο εμπνευσμένο από την προσωπικότητα και τη ζωή του.

Όπως ο Μίκης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εξορίστηκε μαζί με την οικογένειά του στην ορεινή Ζάτουνα Αρκαδίας, έτσι και στη δική μου ιστορία μία οικογένεια μουσικών ζει εξόριστη σ’ ένα νησί στο μέσο μιας λίμνης. Όταν η οικογένεια των «μουζικάντηδων», όπως τους αποκαλούν οι κάτοικοι του γειτονικού χωριού, καταφέρνει να δραπετεύσει, ένα ατύχημα τους καθηλώνει κρυμμένους σ’ έναν αχυρώνα. Εκεί τους ανακαλύπτει ο εντεκάχρονος ήρωας του βιβλίου, ο οποίος, γοητευμένος από τον πληθωρικό χαρακτήρα του εξόριστου μουσικού, αποφασίζει στο τέλος να τους βοηθήσει.

Δεν το κρύβω πως ο θαυμασμός και η αγάπη που δείχνει ο ήρωάς μου για τον εξόριστο μουσικό είναι ο θαυμασμός και η αγάπη που ένιωσα κι εγώ μελετώντας

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Το βιβλίο του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χώρα που επιβάλλει το θέμα του. Γιατί πού αλλού θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια ιστορία που αναφέρεται στο ποδόσφαιρο, αν όχι στη Βραζιλία και, στην περίπτωση μας, σε μία φαβέλα;

Μέσα σε ένα περιβάλλον φτώχειας, ένας ρωμαλέος έφηβος, ο Τίγκρε, τοποθετεί όλα του τα όνειρα στις επιδόσεις του σε αυτό το άθλημα. Το αγόρι ζει με τη γιαγιά του. Η μητέρα του καταστράφηκε από το αλκοόλ, ο πατέρας, μετά από ένα διάστημα που πέρασε στη φυλακή, εγκαταλείπει οριστικά τον γιο του και δημιουργεί μια καινούρια οικογένεια.

Το βιβλίο μπορεί να μοιάζει βαρύ και καταθλιπτικό με τόσα θλιβερά γεγονότα που ανέφερα, αλλά δεν είναι έτσι, γιατί στη ζωή του ήρωα υπάρχει το ποδόσφαιρο, δηλαδή ο αγώνας. Αγώνας με την κυριολεκτική, αλλά και τη μεταφορική έννοια.

Τα παιδιά της φαβέλας έχουν κάνει μία ομάδα και την έχουν ονομάσει Ατλέτικο Εσπεράνσα. Και η ελπίδα είναι ίσως το μόνο πράγμα

Η Ελένη Κατσαμά συνομιλεί με τον Γιώργο Παναγιωτάκη με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός του με τίτλο Τίγκρε, με τα χέρια γυμνά.

Πώς σκέφτηκες τον Τίγκρε;

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ερώτηση μου προκαλεί σχεδόν πάντα αμηχανία – και είναι και συχνή, σίγουρα θα σου την κάνουν και εσένα οι αναγνώστες. Και αυτό γιατί συχνά δεν ξέρω τι να απαντήσω και αναγκάζομαι να επινοώ διάφορα για να ξεγλιστρήσω. Είναι άλλωστε τόσα πολλά και τόσο παράταιρα μεταξύ τους τα υλικά που βρίσκονται στον πυρήνα μιας ιστορίας, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις με ακρίβεια την αρχική πηγή. Στην περίπτωση του Τίγκρε, πάντως, τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά, αφού τουλάχιστον μπορώ να εντοπίσω μερικές από αυτές τις πηγές. Καταρχάς, είναι η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Και αναφέρομαι κυρίως στο ποδόσφαιρο που παίζουν ο Τίγκρε, η Φαμπιάνα, ο Πισότε και τα άλλα παιδιά στο λοξό τσιμεντένιο γηπεδάκι

Η Ελένη Κατσαμά συνομιλεί με την Ελένη Σαραντίτη με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός της με τίτλο Ο κήπος με τ' αγάλματα.

Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο Ο κήπος με τ’ αγάλματα;

Δεν υπήρξε μια συγκεκριμένη αφορμή, μια ώθηση ή κάποιο κίνητρο να με ελκύσει ώστε να καταπιαστώ με τη συγγραφή του Κήπου με τ’ αγάλματα. Η επιθυμία μου, και αμέσως ύστερα η σπουδή μου, να γράψω το βιβλίο αυτό ήρθε ξάφνου και χωρίς να το προσχεδιάσω. Ήρθε σαν ένας ευγενικός, μα ακάλεστος επισκέπτης. Ήρθε με πολλά χαμόγελα και το πρόσωπό του έλαμπε· τα μάτια του αστραποβολούσαν. «Καλώς ορίσατε…» είπα ήρεμα και, ενώ στην καρδιά ένιωθα έναν κόμπο, αλλά γλυκύτατο, του έδειξα την αγαπημένη πολυθρόνα της γιαγιάς μου, που είχαμε φέρει με άλλα ωραία και αγαπημένα, εύχρηστα και αναγκαία πράγματα, τότε, με τη μετακόμισή μας από τη Νεάπολη της Λακωνίας στην Αθήνα. Στην Πλάκα.