Ιστορικό

Γράφει η Αλεξάνδρα Μητσιάλη

Η Αριστούλα και η Αϊσέ περιμένουν, στο αποκαλόκαιρο της Σμύρνης, να γιορτάσουν την ονομαστική γιορτή της ελληνοπούλας.

Στον κόσμο τους, στον κόσμο των παιδιών, όλα συνδέονται με τις προετοιμασίες της γιορτής: το κοραλλί καινούριο φόρεμα, το γλυκό με τα πορτοκάλια και τα μοσχολέμονα που θα ετοιμάσει η Φατιμέ, το μαντίλι με τα τριανταφυλλάκια που η Αριστούλα περιμένει από την Αϊσέ να βγάλει από το κεφάλι της και, όπως έχει υποσχεθεί, να της το χαρίσει.

Την ίδια στιγμή, στον κόσμο των ενηλίκων όλα συνδέονται με ψιθύρους που μεταφέρουν κακά μαντάτα, με γειρτούς ώμους που μοιάζουν να σηκώνουν το βάρος του κόσμου ολόκληρου, με ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση, με βαλίτσες που περιμένουν παραταγμένες στον διάδρομο την κατάλληλη ώρα.

Στον κόσμο των παιδιών οι αγκαλιές των μανάδων στα δυο σπίτια ανοίγουν το ίδιο μυρωδάτες και παρήγορες. Οι αγαπημένες κούκλες μιλούν στη γλώσσα της παιδικής ηλικίας που ακούγεται κοινή. Το

Η Μαρούλα Κλιάφα είναι μια τολμηρή και δυναμική συγγραφέας. Αυτό προκύπτει από το ύφος, τη θεματολογία αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα θέματά της. Είναι ειλικρινής, αυθόρμητη, αστεία, κι ίσως αυτά είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που κάνουν τα βιβλία της συναρπαστικά και καθηλωτικά.

Δύο από τις ερωτήσεις, οι οποίες έχουν μπει σε εισαγωγικά, αποτελούν φράσεις που έχουν αποσπαστεί από το μυθιστόρημά της «Τη νύχτα που το σκυλί μας μεταμορφώθηκε σε λύκο».

Μιλήστε μας για τις αναμνήσεις σας από τη δεκαετία του 1940. 

Γεννημένη το 1937, η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη δεκαετία του 1940 είναι οι γερμανικοί βομβαρδισμοί. Μόλις χτυπούσε η σειρήνα, τρέχαμε να κρυφτούμε στο καταφύγιο από μπετόν που είχε βάλει ο πατέρας μου να κατασκευάσουν στην αυλή του σπιτιού μας. Ήταν ένας χώρος δύο επί τρία και εκεί μέσα στριμωχνόμασταν όρθιοι εκτός από τη δικιά μας τετραμελή οικογένεια, η γιαγιά μου,

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Κάποιες φορές, η κατανόηση του τρόπου γραφής ενός μυθιστορήματος, αλλά και του μυθιστορήματος του ιδίου, μπορεί να ανιχνευθεί στα πιο απίθανα σημεία του βιβλίου. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Φαίδωνας και Ελλάνικος, νομίζω πως βρίσκεται στο εισαγωγικό του σημείωμα που αναφέρεται στη συγγραφέα: «Η πρώτη της επίσκεψη στο κάστρο της Ζακύνθου, όταν ήταν έξι ετών, της έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, που αποφάσισε να φτιάξει μια μηχανή του χρόνου για να μπορεί να ταξιδεύει στο παρελθόν και να ανακαλύπτει πώς ήταν κάποτε η ζωή των ανθρώπων».

Πιστεύω πως η Μαρία Μπάστα στο βιβλίο της Φαίδωνας και Ελλάνικος βρήκε αυτή τη μηχανή που της επιτρέπει να μεταφέρεται και να μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα τόσο μακρινό παρελθόν όσο η Χίος του 481 π.Χ., όπου οι ήρωές της εμπλέκονται, όπως είναι φυσικό, στα γεγονότα της εποχής, με κορυφαίο τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Όμως δεν έχουμε ένα ιστορικό