Μηνιαία Αρχεία: Νοεμβρίου 2021

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Το βιβλίο του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χώρα που επιβάλλει το θέμα του. Γιατί πού αλλού θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια ιστορία που αναφέρεται στο ποδόσφαιρο, αν όχι στη Βραζιλία και, στην περίπτωση μας, σε μία φαβέλα;

Μέσα σε ένα περιβάλλον φτώχειας, ένας ρωμαλέος έφηβος, ο Τίγκρε, τοποθετεί όλα του τα όνειρα στις επιδόσεις του σε αυτό το άθλημα. Το αγόρι ζει με τη γιαγιά του. Η μητέρα του καταστράφηκε από το αλκοόλ, ο πατέρας, μετά από ένα διάστημα που πέρασε στη φυλακή, εγκαταλείπει οριστικά τον γιο του και δημιουργεί μια καινούρια οικογένεια.

Το βιβλίο μπορεί να μοιάζει βαρύ και καταθλιπτικό με τόσα θλιβερά γεγονότα που ανέφερα, αλλά δεν είναι έτσι, γιατί στη ζωή του ήρωα υπάρχει το ποδόσφαιρο, δηλαδή ο αγώνας. Αγώνας με την κυριολεκτική, αλλά και τη μεταφορική έννοια.

Τα παιδιά της φαβέλας έχουν κάνει μία ομάδα και την έχουν ονομάσει Ατλέτικο Εσπεράνσα. Και η ελπίδα είναι ίσως το μόνο πράγμα

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Κάποιες φορές, η κατανόηση του τρόπου γραφής ενός μυθιστορήματος, αλλά και του μυθιστορήματος του ιδίου, μπορεί να ανιχνευθεί στα πιο απίθανα σημεία του βιβλίου. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Φαίδωνας και Ελλάνικος, νομίζω πως βρίσκεται στο εισαγωγικό του σημείωμα που αναφέρεται στη συγγραφέα: «Η πρώτη της επίσκεψη στο κάστρο της Ζακύνθου, όταν ήταν έξι ετών, της έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, που αποφάσισε να φτιάξει μια μηχανή του χρόνου για να μπορεί να ταξιδεύει στο παρελθόν και να ανακαλύπτει πώς ήταν κάποτε η ζωή των ανθρώπων».

Πιστεύω πως η Μαρία Μπάστα στο βιβλίο της Φαίδωνας και Ελλάνικος βρήκε αυτή τη μηχανή που της επιτρέπει να μεταφέρεται και να μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα τόσο μακρινό παρελθόν όσο η Χίος του 481 π.Χ., όπου οι ήρωές της εμπλέκονται, όπως είναι φυσικό, στα γεγονότα της εποχής, με κορυφαίο τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Όμως δεν έχουμε ένα ιστορικό