Εκφοβισμός

Γράφει ο Φίλιππος Μανδηλαράς

Στην αρχή (απ’ όσο γνωρίζω εγώ, τουλάχιστον) ήταν ο άγνωστος ως τότε κύριος Ντρου Ντέιγουολτ, ο οποίος, με τη συνδρομή του πασίγνωστου Όλιβερ Τζέφερς, εξέδωσε το δροσερό Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν (και τη συνέχειά του, Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι).

Βέβαια, αυτό που έκανε ο κύριος Ντρου (να δώσει φωνή, δηλαδή, στα χρωματιστά κραγιόνια που βρίσκονται στην κασετίνα οποιουδήποτε παιδιού στην προσχολική και πρωτοσχολική του ηλικία, αποτελώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το κατεξοχήν αντικείμενο που το συνοδεύει στην ανάπτυξη αλλά και στην κοινωνικοποίησή του) δεν ήταν παρά η λογοτεχνική έκφραση αυτού που συμβαίνει καθημερινά σε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία και πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου τα παιδιά βάζουν τους μαρκαδόρους, τα κραγιόνια ή τα παστέλ τους να κονταροχτυπιούνται πάνω στο λευκό χαρτί, άλλοτε εκφράζοντας τα συναισθήματά τους μέσω των χρωμάτων κι άλλοτε

Γράφει η Λίνα Λυχναρά

Το βιβλίο του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χώρα που επιβάλλει το θέμα του. Γιατί πού αλλού θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια ιστορία που αναφέρεται στο ποδόσφαιρο, αν όχι στη Βραζιλία και, στην περίπτωση μας, σε μία φαβέλα;

Μέσα σε ένα περιβάλλον φτώχειας, ένας ρωμαλέος έφηβος, ο Τίγκρε, τοποθετεί όλα του τα όνειρα στις επιδόσεις του σε αυτό το άθλημα. Το αγόρι ζει με τη γιαγιά του. Η μητέρα του καταστράφηκε από το αλκοόλ, ο πατέρας, μετά από ένα διάστημα που πέρασε στη φυλακή, εγκαταλείπει οριστικά τον γιο του και δημιουργεί μια καινούρια οικογένεια.

Το βιβλίο μπορεί να μοιάζει βαρύ και καταθλιπτικό με τόσα θλιβερά γεγονότα που ανέφερα, αλλά δεν είναι έτσι, γιατί στη ζωή του ήρωα υπάρχει το ποδόσφαιρο, δηλαδή ο αγώνας. Αγώνας με την κυριολεκτική, αλλά και τη μεταφορική έννοια.

Τα παιδιά της φαβέλας έχουν κάνει μία ομάδα και την έχουν ονομάσει Ατλέτικο Εσπεράνσα. Και η ελπίδα είναι ίσως το μόνο πράγμα

Η Ελένη Κατσαμά συνομιλεί με τον Γιώργο Παναγιωτάκη με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός του με τίτλο Τίγκρε, με τα χέρια γυμνά.

Πώς σκέφτηκες τον Τίγκρε;

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ερώτηση μου προκαλεί σχεδόν πάντα αμηχανία – και είναι και συχνή, σίγουρα θα σου την κάνουν και εσένα οι αναγνώστες. Και αυτό γιατί συχνά δεν ξέρω τι να απαντήσω και αναγκάζομαι να επινοώ διάφορα για να ξεγλιστρήσω. Είναι άλλωστε τόσα πολλά και τόσο παράταιρα μεταξύ τους τα υλικά που βρίσκονται στον πυρήνα μιας ιστορίας, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις με ακρίβεια την αρχική πηγή. Στην περίπτωση του Τίγκρε, πάντως, τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά, αφού τουλάχιστον μπορώ να εντοπίσω μερικές από αυτές τις πηγές. Καταρχάς, είναι η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Και αναφέρομαι κυρίως στο ποδόσφαιρο που παίζουν ο Τίγκρε, η Φαμπιάνα, ο Πισότε και τα άλλα παιδιά στο λοξό τσιμεντένιο γηπεδάκι