15-polutimes-sumvoules-apo-vraveumenous-suggrafeis-gia-mia-k

 

Το άνοιγμα των σχολείων είναι μια σημαντική στιγμή για την οικογένεια, αλλά και μια μεγάλη πρόκληση για τους γονείς και τους ίδιους τους μαθητές. Γι’ αυτό και εμείς διαλέξαμε χρήσιμα αποσπάσματα από τα βιβλία μας Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να μαθαίνουν στο σπίτι και στο σχολείο και Πώς να μιλάτε όταν τα παιδιά... δεν ακούν! Γκρίνιες, τσακωμοί, ξεσπάσματα, αυθάδεις συμπεριφορές και άλλες προκλήσεις της παιδικής ηλικίας που θα μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε αποτελεσματικά και χωρίς άγχος οτιδήποτε προκύψει μέσα στη νέα σχολική χρονιά. Ένα είναι πάντως σίγουρο: Οτιδήποτε συμβαίνει στο σχολείο ανάμεσα στο πρωινό κουδούνι και στο σχόλασμα επηρεάζεται βαθιά από όσα συμβαίνουν πριν και μετά. Όσο καλές προθέσεις και αν έχουν ο γονιός και ο εκπαιδευτικός, εάν δε διαθέτουν και οι δύο τα εργαλεία που θα τους βοηθήσουν να τις πραγματοποιήσουν, ο χαμένος θα είναι το παιδί. Γονείς και δάσκαλοι πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν λειτουργικές συνεργασίες. Και οι δύο πρέπει να γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στις λέξεις που αποθαρρύνουν και σε εκείνες που ενθαρρύνουν· ανάμεσα στις λέξεις που πυροδοτούν τη σύγκρουση και σε εκείνες που καλούν σε συνεργασία· ανάμεσα στις λέξεις που καθιστούν αδύνατο για ένα παιδί να σκεφτεί ή να συγκεντρωθεί και στις λέξεις που απελευθερώνουν τη φυσική επιθυμία της μάθησης.  

5 χρήσιμες συμβουλές από το βιβλίο Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να μαθαίνουν στο σπίτι και στο σχολείο

 

  • Αν θέλουμε να στείλουμε στον κόσμο νέους ανθρώπους που σέβονται τον εαυτό τους και σέβονται και τους άλλους, τότε πρέπει να ξεκινήσουμε δείχνοντάς τους σεβασμό. Και αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε παρά μόνο αν δείξουμε σεβασμό σε οτιδήποτε νιώθουν. 
  • Νομίζει κανείς ότι μόνο οι μεγάλοι έχουν πραγματικά «άγχη». Είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι μπορούν να έχουν και τα παιδιά. Και ακριβώς όπως κι εμείς, χρειάζονται κάποιον που θα τα ακούσει και θα πάρει τις ανησυχίες τους στα σοβαρά. 
  • Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να εγγυηθούμε σε όλα τα παιδιά μας, τώρα και στο μέλλον, αυτό είναι τα προβλήματα – κάποιες φορές, απανωτά. Όμως μαθαίνοντάς τα πώς να προσεγγίζουν ένα πρόβλημα, δείχνοντάς τους πώς να το διαιρούν σε μικρότερα μέρη που μπορούν να διαχειριστούν, ενθαρρύνοντάς τα να χρησιμοποιούν την εφευρετικότητά τους για να επιλύσουν τα προβλήματά τους, τα εφοδιάζουμε με τεχνικές στις οποίες θα μπορούν να βασίζονται για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. 
  • Όχι πια ταμπέλες για τους χαρακτήρες των παιδιών. Όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη να τα βλέπουν ως πολύπλευρα όντα – τη μια στιγμή ντροπαλά και κλεισμένα στον εαυτό τους, την άλλη ρωμαλέα και εξωστρεφή· τώρα αργά και διστακτικά, την άλλη γρήγορα και αποφασιστικά· πότε πεισματάρικα και μη συνεργάσιμα, πότε ευπροσάρμοστα. Αλλά ποτέ τα ίδια, πάντα εν εξελίξει, πάντα με τη δυνατότητα αλλαγής και ανάπτυξης. 
  • Το ότι ένα παιδί γεννιέται με συγκεκριμένη προδιάθεση δε σημαίνει ότι πρέπει να εγκλωβιστεί σε αυτήν. Το «παρορμητικό» παιδί χρειάζεται βοήθεια και εξάσκηση για να αυτοσυγκρατείται και να σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών του· το «ντροπαλό» παιδί χρειάζεται να βιώσει την ευχαρίστηση από την επικοινωνία με τους άλλους· το «επιθετικό» παιδί πρέπει να μάθει πώς να συνυπάρχει ειρηνικά με τους άλλους. Πρέπει να βοηθήσουμε κάθε παιδί να γίνει όλα όσα μπορεί να γίνει.  

«Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι, παρακαλώ, ακούτε τα παιδιά σας. Στ’ αλήθεια πιστεύω ότι, εάν η μαμά μου με είχε ακούσει περισσότερο, αντί να με τιμωρεί, ίσως να είχα μπορέσει κι εγώ να την ακούσω. Όμως, αντί γι’ αυτό, θύμωνα που ήμουν πάντα τιμωρία και την αψηφούσα ξεγλιστρώντας από το παράθυρο του δωματίου μου. Αν ήταν περισσότερο φίλη μου και λιγότερο ένας τιμωρητικός γονιός, ίσως να είχε κάνει τη διαφορά. Το μόνο που στ’ αλήθεια έχει ένα παιδί είναι η οικογένειά του. Στο τέλος, αυτοί είναι που βρίσκονται εκεί για σένα. Αλλά εσείς, γονείς, πρέπει να ακούτε περισσότερο και να επικρίνετε λιγότερο, έτσι ώστε να μπορούμε να σας μιλάμε καλύτερα». 

 

10 χρήσιμες συμβουλές από το βιβλίο Πώς να μιλάτε όταν τα παιδιά... δεν ακούν! Γκρίνιες, τσακωμοί, ξεσπάσματα, αυθάδεις συμπεριφορές και άλλες προκλήσεις της παιδικής ηλικίας  

  • Πρέπει να επιλέγουμε τις μάχες που δίνουμε. 
  • Η θεωρία στην οποία βασίζεται η τιμωρία λέει ότι πρέπει να κάνουμε το παιδί να νιώσει άσχημα, έτσι ώστε να μάθει να συμπεριφέρεται σωστά. Ωστόσο, η τιμωρία κάνει τα παιδιά να νιώθουν άσχημα για τον εαυτό τους και να θυμώνουν με το άτομο που τα τιμωρεί. Δεν τα εμπνέει να έχουν καλή συμπεριφορά. Ένας τρόπος να μάθει ένα παιδί να συμπεριφέρεται καλύτερα στο μέλλον είναι να του δώσετε την ευκαιρία να κάνει κάτι καλύτερο στο παρόν. 
  • Κάθε φορά που διατάζουμε, απειλούμε ή κατηγορούμε τα παιδιά μας, τα μαθαίνουμε να διατάζουν, να απειλούν ή να κατηγορούν τους άλλους κι αυτά. Μπορεί τα λόγια μας να φαντάζουν εύλογα όταν τα λέμε εμείς. Εντούτοις, όταν ακούμε τα παιδιά μας να ξεστομίζουν τα ίδια λόγια, μας φαίνονται πολύ άσχημα. 
  • Αν θέλουμε τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται ευγενικά και με σεβασμό, βοηθάει να είμαστε εμείς το ζωντανό παράδειγμα! 
  • Αν θέλουμε τα παιδιά μας να βγουν έξω στον κόσμο λαμβάνοντας υπόψη τους τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, πρέπει να ξεκινήσουμε λαμβάνοντας εμείς υπόψη τα δικά τους συναισθήματα. Αν θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν και να σκέφτονται ανεξάρτητα, να λύνουν υπεύθυνα τα προβλήματά τους, να λαμβάνουν υπόψη τους την οπτική των άλλων, πρέπει κατ’ αρχάς να λαμβάνουμε εμείς υπόψη τη δική τους οπτική και να τους δίνουμε ευκαιρίες να εξασκούνται στη λήψη αποφάσεων, στην ανάληψη ευθυνών και στην επίλυση προβλημάτων. 
  • Αν προσεγγίζουμε τα παιδιά πάντα με σκοπό να τα διορθώνουμε ή να τα κάνουμε να ακολουθούν το πρόγραμμά μας, θα έρθει η στιγμή που δε θα έχουν κανένα λόγο να συνεργαστούν ή έστω να αλληλεπιδράσουν μαζί μας. Ίσως πρέπει να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για επανασύνδεση. Να κάνουμε κάτι μαζί απλώς και μόνο για να περάσουμε καλά. 
  • Η τάση μας να καθιερώνουμε κανόνες που μας φαίνονται δίκαιοι είναι πολύ ισχυρή, αλλά […] τα παιδιά συχνά βρίσκουν δικές τους λύσεις που τους ταιριάζουν καλύτερα, έστω και αν ο λόγος είναι απλώς και μόνο επειδή τις σκέφτηκαν μόνα τους.
  • Μιας και δεν υπάρχει κάποια καθολικά αποδεκτή φόρμουλα για να υπολογίσουμε πόσος χρόνος στην οθόνη είναι αποδεκτός και πόσος είναι βλαβερός, ας δεχτούμε ότι καθένας αποφασίζει μόνος του για το τι λειτουργεί για την οικογένειά του. 
  • Τα παιδιά έχουν ανάγκη να βγαίνουν εκεί έξω και να βιώνουν τη ζωή χωρίς να δίνουν διαρκώς αναφορά στους γονείς τους. Αλλά και πάλι, υπάρχουν στρατηγικές που βοηθούν να διατηρείτε τους διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς.
  • Το πιο ασφαλές παιδί δεν είναι το παιδί που οι γονείς του έχουν σπεύσει να γεμίσουν το μυαλό του με εφιαλτικά σενάρια για κακούς ενήλικες, αλλά μάλλον το παιδί που οι γονείς του του προσφέρουν καθημερινά το δώρο της αποδοχής των συναισθημάτων του. Το παιδί που ο γονιός του αποδέχεται τα αρνητικά του συναισθήματα είναι λιγότερο πιθανό να το πείσει κάποιος να σιωπήσει για μια κατάσταση που θα το κάνει να νιώθει άβολα. Το παιδί αυτό ξέρει ότι τα συναισθήματά του είναι σημαντικά και ότι οι γονείς του θα το ακούσουν, ακόμα και όταν λέει κάτι δυσάρεστο για έναν σεβάσμιο ενήλικα ή για κάποιο μέλος της οικογένειας. 

«Να θυμάστε ότι δεν κάνατε παιδιά για να έχετε μια τακτοποιημένη και εύκολη ζωή. Δε θα θέλατε ποτέ να έχετε ένα παιδί που δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον για το τι κάνουν οι γονείς του. Θέλατε αυτή την ακατάστατη, τρελή ζωή που πάει πακέτο με τα παιδιά και την έντονη επιθυμία τους να αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και να ακολουθούν τα βήματα των γονιών τους, βρίσκοντας από το πουθενά ευκαιρίες να κάνουν τους μαθητευόμενους στο πλάι τους».  

Για να μη βρεθείτε ποτέ ξανά να κολυμπάτε σε αχαρτογράφητα νερά, σας προτείνουμε τα μπεστ σέλερ βιβλία της εξαιρετικής σειράς How To Talk, με επιβεβαιωμένες και αποτελεσματικές στρατηγικές επικοινωνίας που δίνουν λύσεις στις δυσκολότερες στιγμές κατά το μεγάλωμα των παιδιών. Το πρώτο βιβλίο της σειράς, με τίτλο Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να σας ακούν & πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν, έχει χαρακτηριστεί εύλογα «Η βίβλος των γονιών» από την Boston Globe, γιατί έχει βοηθήσει (κυριολεκτικά) εκατομμύρια γονείς να είναι περισσότερο αποτελεσματικοί στην επικοινωνία με τα παιδιά τους και ταυτόχρονα λιγότερο σκληροί με τον εαυτό τους, μέσα από ευρηματικές μεθόδους επικοινωνίας οι οποίες επεξηγούνται μέσα από διαλόγους που παριστάνονται σε μορφή κόμικς.