Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

«Μόλις είδα έναν άγγελο να πέφτει από τον ουρανό. Μάλλον τον παρέσυρε η βροχή» είπε η Ραλλού, αλλά ως συνήθως δεν της δώσαμε σημασία· με τον Τότο ήμασταν απασχολημένοι να μετράμε τις σταγόνες της βροχής. Την επόμενη μέρα τον βρήκαμε μέσα στα καλαμποκοχώραφα. Τον κρύψαμε, ψάχνοντας να βρούμε τρόπο να τον στείλουμε πίσω στον ουρανό. Όταν το μυστικό μας διέρρευσε, αποφασίσαμε, ως μέρος του σχεδίου μας, να τον διαφημίσουμε! Αλλά οι μεγάλοι μάς πρόδωσαν. Κι εμείς... το σκάσαμε από τα σπίτια μας αποφασισμένοι να φέρουμε σε πέρας την αποστολή μας.
Τέσσερα χωριά (της Ανατολής, της Δύσης, του Βορρά και του Νότου), ένα σχολείο στη μέση του πουθενά, τα καλαμποκοχώραφα, τρία άδεντρα και άνυδρα τοπία, ένα τσίρκο με τρύπια τέντα συνθέτουν το σκηνικό της ιστορίας.
Ένας δάσκαλος που ονειρεύεται ένα μέλλον καλύτερο για τα παιδιά, ένας απατεώνας βίαιος θείος που αναζητά ένα θησαυρό, ένας αστυνόμος που παίζει κρυφά βιολί, ο διευθυντής ενός τσίρκου που εξαιτίας μιας μπανανόφλουδας άλλαξε η ζωή του, μια ακροβάτισσα, μια βιβλιοθηκονόμος κι ένας τυφλός ποιητής που κλέβουν βιβλία είναι κάποιοι από τους μεγάλους οι οποίοι άλλοτε αποδεικνύονται σύμμαχοι κι άλλοτε εχθροί στην προσπάθεια τριών παιδιών να σώσουν έναν πληγωμένο άγγελο, λίγο προτού τους προλάβει ο πόλεμος…
Μια ιστορία δρόμου και μαγικού ρεαλισμού, όπου η εναλλαγή πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός σχεδόν κινηματογραφικού σασπένς που καθηλώνει και μιας απόκοσμης ατμόσφαιρας που γοητεύει. Δράση και λυρισμός συνδυάζονται και δημιουργούν μια βαθιά αντιπολεμική, ουμανιστική ιστορία-ύμνο στη φιλία και στην παιδική ηλικία (δηλαδή, τότε που το όνειρο και η ελπίδα μπορούν κι ευδοκιμούν, ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες).
Μια ιστορία για παιδιά, και όχι μόνο, που —αν και μοιάζει— δεν τη λες παραμύθι.

 

«Ένα βιβλίο, που εξερευνά τα μυστήρια της ανθρώπινης ύπαρξης (την αγάπη, το μίσος, το φόβο), που κλείνει το μάτι στον ενήλικο αναγνώστη και γοητεύει τα παιδιά — ένα βιβλίο λογοτεχνικό με όλη τη σημασία της λέξης, γραμμένο με μέτρο και ευαισθησία από μια συγγραφέα που δείχνει να σέβεται την τέχνη της και γι’ αυτό της βγάζω το καπέλο.»
Φίλιππος Μανδηλαράς, ηλεκτρονικό περιοδικό «Παπάκι στη μπανιέρα»

 

«Σ' ένα περιβάλλον απόκοσμο, σ' έναν τόπο όπου οι άνθρωποι για να είναι μονιασμένοι πρέπει να είναι μακριά ο ένας από τον άλλο, n Ραλλού βρήκε κοντά στο σχολείο ένα παράξενο καταπονημένο πλάσμα, έναν άγγελο πεσμένο στη Γη. Πώς θα σώσουν τα παιδιά τον άγγελό τους; Και πώς θα τον δεχτεί n κοινότητα; Δυο κόσμοι συμπλέκονται. Από τη μια, τα παιδιά που κινούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και με πείσμα ψάχνουν τη λύση. Αν και όχι εντελώς αθώα, προβάλλουν στην προσπάθεια τους όλα τις ηθικές αρετές που θα θέλαμε να διαθέτουν: φιλία, επιμονή, καλοσύνη, αγάπη, έγνοια για τον διπλανό, πίστη στο σκοπό. Από την άλλη, οι ενήλικοι με τη στάση τους προς το πλάσμα εμφανίζουν όλη τη γκάμα των ανθρώπινων τύπων και των δικών τους αξιών: την απατεωνιά, το χρήμα, την τάξη, αλλά και την τρυφερότητα και την ανιδιοτέλεια.
[…] Η ιστορία θυμίζει αυτά που διαβάζουμε στους λατινοαμερικάνους συγγραφείς και βλέπουμε στις ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι. To φανταστικό εισχωρεί σιγά-σιγά στην πραγματικότητα, n οποία πλουτίζεται με υλικά παρμένα από τους θρύλους και τα παραμύθια. Από μια άποψη, μέσω της λογοτεχνίας του μαγικού ρεαλισμού ζούμε σαν σε όνειρο που έχει τις ρίζες του στο συνειδητό μας.»
Μαρίζα Ντεκάστρο, περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ

 

«Καθώς το πραγματικό ενώνεται με το ουτοπικό, ή έστω το δυστοπικό, το σκηνικό μετατοπίζεται από  περιοχή σε περιοχή και τοποθετημένο στην απροσδιοριστία του Κάπου, φαίνεται να στέκεται Δίπλα μας.
Όμως εκείνο που μένει πάντοτε σταθερό  είναι το υγρό στοιχείο που ξεπλένει, ανανεώνει, δίνει ζωή, ως σταγόνες βροχής και ως δάκρυα που κυλούν. Το βιβλίο αρχίζει με τη νερένια εικόνα ενός σχολείου στη μέση του πουθενά με μια αυλή λίμνη μια μέρα που η βροχή πέφτει ακατάπαυστα. Τα παιδιά κοιτούν έξω από το παράθυρο και μετρούν τις σταγόνες: μία, δύο,  τρεις, ποιος θα φτάσει πρώτος στο χίλια. Αυτή η βροχή έφερε τον άγγελο, τον ξέβρασε από  μια τρύπα του ουρανού. Σε μια ιστορία νοτισμένη από την υγρασία της καταιγίδας και των  δακρύων, ο άγγελος φεύγει μαζί με το νερό και το βιβλίο κλείνει όπως άρχισε: Με μια δυνατή  βροχή και με εκατομμύρια σταγόνες, που ο αναγνώστης δεν μπορεί να τις αγγίξει, μπορεί όμως να τις δει να πλημμυρίζουν την τελευταία σελίδα.»
Αγγελική Γιαννικοπούλου, Καθηγήτρια παιδικής λογοτεχνίας, ΤΕΑΠΗ-ΕΚΠΑ

 

Διαβάστε εδώ την βιβλιοπαρουσίαση της Αγγελικής Γιαννικοπούλου

 

«Ένα μικρό διαμάντι, ένα βιβλίο με λάμψη, πρωτότυπο, γεμάτο ομορφιά. Μια ιστορία εντυπωσιακή στη σύλληψη, στη δομή, στην αφήγηση. Αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους.»
Βασίλης Δ. Αναγνωστόπουλος, περιοδικό Index

 

«Μια σφιχτή αφήγηση με πλούσιο υλικό που χωράει τέσσερα χωριά σε Ανατολή, Δύση, Βορρά και Νότο, ένα σχολείο με αυλή-λίμνη στη μέση του πουθενά, ένα τσίρκο με τρύπια τέντα, μια όμορφη ακροβάτισσα, έναν αστυνομικό που παίζει κρυφά βιολί… Συχνά φλερτάρει με το παραμύθι – αλλά δεν είναι. Το ίδιο άνετα διαβάζεται και από τους μεγάλους.»

Athens Voice, https://www.athensvoice.gr/culture/books/paidiko/679_tote-poy-krypsame-enan-aggelo

 

«Μεγάλες αλήθειες κλεισμένες σε ένα παραμύθι μοιάζει αυτό το μυθιστόρημα της Αγγελικής
Δαρλάση. Η αγάπη, η φιλία, η φτώχεια, ο πόλεμος, η παιδική κακοποίηση, τα όνειρα βρίσκουν
τον χώρο τους κάτω από τα φτερά ενός πληγωμένου αγγέλου και υφαίνουν μια ιστορία που
ξεπερνά τα όρια ενός χωριού ή μιας χώρας. […]  Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, με δυνατή πλοκή που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη ως την τελευταία σελίδα.»
Μαίρη Μπιρμπίλη, https://www.elniplex.com/τότε-που-κρύψαμε-έναν-άγγελο-της-αγγελ/