Κρατήρας

Δεν ξέρουν άλλη από τη φυσική ζωή. Η καρδιά τους που πάλλεται δεν τους ανήκει. Την έχουν εγκαταλείψει εκεί όπου πλάστηκε. Μόνον τα χέρια τους είναι δικά τους, αλλά όχι όπως για τους χειρώνακτες και τους χειροπράκτες. Ετούτοι τα χρησιμοποιούν σαν κουπιά, σαν φτερά, σαν αδράχτια. Δάχτυλα δεν έχουν. Δεν έχουν και δαχτυλίδια. Η ζωή τούς χρωστά γιατί είναι χωμένοι σε τάφο. Δεν τους αγγίζει το φως του ήλιου και ας κυκλοφορούν στην επιφάνεια της γης. Ποτέ δεν θυμούνται, ούτε ονειρεύονται. Φτενοί, ένα αιώνιο παρόν οι ίδιοι. Κι εντούτοις περήφανα αδιαπέραστοι, ύλη της ύλης. Δεν έχουν άλλο από την αδράνειά της. Και με αυτήν ζουν. Από αδράνεια. Τους ρημάζει κάποτε ένας σεισμός και η ηφαιστειογενής λάβα τούς καλύπτει. Γίνονται εκτάρια γης, καινούργιοι ογκόλιθοι. Μετάλλευμα που θα έρθει κάποιος να το εξορύξει και να το ισοπεδώσει. Αυτό είναι το ριζικό και ο προορισμός τους, επιφανειακό κοίτασμα.