Ξέρετε το τέλος

Ένα ποιητικό παίγνιο για έξι χέρια, με κοινό θεματικό, υφολογικό και τεχνοτροπικό άξονα. Τρεις ποιητές πιάνουν και αφήνουν το ίδιο νήμα, διερευνώντας τις δυνατότητες μιας κοινής εκφραστικής πορείας.


Αν είχαμε δικιά μας όλη την Υπομονή του Χρόνου, σκούρα
δεν θα τα 'βλεπα, που αρνείσαι να ποζάρεις. Έστω μια φωτό.
Είκοσι χρόνια θα σάρωνα το ένα σου γόνατο με το φακό
και είκοσι το άλλο. Ύστερα, κλειστός, στην camera obscura
θα εργαζόμουν να σε εμφανίσω: αργά, σαν αυτοκρατορία.
Η ομορφιά σου αξίζει τέτοιο στέμμα και η τέχνη καρτερία.
Στέργιος Μήτας


Από το ερμάρι σου, του τόπου η εκδοχή· ύλη,
από το μίτο της φωτό. Δελφοί. (Πάνω, ψηλά,
με τον οπλίτη δρόμο και τον δόλιχο, το στάδιο).
Στο περίζωμα, το ανάθημα των Αθηναίων –
θησαυρός κλειστός στους κίονες, με την πύλη
που ζωγράφιζε η δίαινα φαντασία. Άδειο.
Θοδωρής Ρακόπουλος


Από την έκδοση των ποιημάτων μου τη νέα
δεν λάθεψε, καθώς θ' ακούσεις, καμία μετρική·
ρίμα με κατάνυξη συστήθηκε στην ευκτική
και υλικά σμιλεύτηκαν για λύρα του Ορφέα.
Αντώνης Ψάλτης
(Από τον ιστότοπο του εκδότη)