Τη νύχτα αυτή τη λέμε εμείς φωτιά

"Στην πλατεία συνωστίζονται πρεζάκια και μοναχικοί ηλικιωμένοι, παλιοί χίπηδες που δεν έγιναν κουρείς, και κουρείς που έγιναν χίπηδες· αργόσχολοι, φραπεδόβιοι, φρικιά με κρίκους στη μύτη, τατουάζ και ράμφος αλαζονικό, με τσουλούφια μοβ, με Doc Martens μες στο καλοκαίρι· περίεργοι από άλλες συνοικίες που επισκέπτονται το γκέτο της βελόνας και του πειρατικού cd, αναζητώντας φτηνές συγκινήσεις. Η συνοικία ποτέ δεν κοιμάται· κάθε τόσο, τα σκουπίδια καίγονται φαντασμαγορικά. Το Needle Park, το πάρκο των τεράτων.



Κάθε μεγάλη πόλη έχει το Needle Park της, όπως και τα τέρατά της· κάπου πρέπει να υπάρχει μια ελεύθερη ζώνη όπου κανείς θα μπορεί να ζητιανέψει, να μαστουρώσει και να πεθάνει με την ησυχία του. Κάποτε ήταν μια συνοικία με ροκ και πανκ σκηνή· αργότερα, έγινε σημείο συνάντησης όλων των φυλών της Αθήνας· διαμορφώθηκαν υποκουλτούρες, καθώς και μια αργοπορημένη μορφή αντικουλτούρας· μηχανόβιοι και ροκαμπιλάδες, σκίνχεντς και γκοθάδες, φασίστες και αντιεξουσιαστές, αναρχοφασίστες και ένοπλοι αστυνομικοί. Ανάμεσά τους και γύρω τους, μισο-καλλιτέχνες, μισο-υδραυλικοί, συγγραφείς και αυτόχθονες που γεννήθηκαν δυο δρόμους πάνω από το "Αν Club", δυο δρόμους κάτω από το "Αfter Dark". Τα Εξάρχεια, ένας τόπος στο βάθος της εσώτερης πόλης, δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται:

ένα μισοτελειωμένο έργο τέχνης, ένα work in progress."



Επτά Έλληνες συγγραφείς γράφουν διηγήματα για τα Εξάρχεια: Ο μύθος και η πραγματικότητα. Οι προσωπικές εμπειρίες και το εσωτερικό ενός αθηναϊκού Μεγάλου Μήλου.