Σκοτώσου, αγάπη

«Μόνο για φόνισσα δεν κάνω. Δε διαθέτω το σχετικό προφίλ, ούτε κανένα ιστορικό που θα μου επέτρεπε να τη βγάλω καθαρή μ’ αυτό το έδρασε υπό καθεστώς μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης. Δε με βίασε ο παππούς μου, ούτε κανένας θείος μου, και παιδική ηλικία είχα, κι ας μην τη θυμάμαι. Δε θυμάμαι τίποτα πριν από χθες που πήρα τους δρόμους. Θα ’χουν πολλή δουλειά μαζί μου οι εμπειρογνώμονες. Είμαι καρπός φυσιολογικής οικο-γένειας. Υπερβολικά φυσιολογικής. Ο εισαγγελέας τρίβει τα χέρια του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από μια φυσιολογική οικογένεια. Ψέματα. Μάλλον δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό απ’ το να ’σαι καρπός μιας φυσιολογικής οικογένειας.»
Ευερέθιστη, κυκλοθυμική, παράλογη, ανυπόμονη, η αφη-γήτρια της Χάρουιτς αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γυναίκας που έχει παγιδευτεί μέσα στη μητρότητα και στην ικανοποίηση των αναγκών μιας άλλης ύπαρξης —του παιδιού της— ζώντας υπό το καθεστώς μιας διαρκούς επι-λόχειας κατάθλιψης. Εδώ, δεν έχουμε μια μητέρα που πασχίζει να γίνει «καλή». Έχουμε μια γυναίκα που πασχίζει να μη γίνει «κακή».
The New Yorker
Σε κατάσταση σοκ μετά τη γέννηση του πρώτου της παιδιού, ανίκανη να διαχειριστεί την ντροπή που της προξενούσαν τα ίδια της τα συναισθήματα, η Αριάνα Χάρουιτς αισθάνθηκε επιτακτική την ανάγκη να εκτονωθεί «…πάνω μου, πάνω σε κάποιον τρίτο ή πάνω στο γράψιμο» εξηγεί η ίδια. Τελικά, η συγγραφή κέρδισε ως το ισχυρότερο οχυρό απέναντι στην τρέλα.