Ιστορία της [μη] κανονικότητας

Στις σελίδες αυτές η νεωτερικότητα δεν είναι συνυφασμένη με τις αξίες του Διαφωτισμού και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αντιθέτως, το βιβλίο βασίζεται εξ αρχής στην ανάγκη περιγραφής μιας γενεαλογίας ηθικής. Mιας συναρμολόγησης πρακτικών λόγου, θεσμικών συμβάσεων και φανταστικών επιστημονικών επενδύσεων με "θεοκρατική" βάση, η οποία όρισε την έννοια άνθρωπος. Ως εκ τούτου, παρουσιάζονται η διαμόρφωση του πλαισίου και η ανάλυση του τρόπου με τον οποίο αναδείχθηκε η "κανονικότητα", με γνώμονα κυρίαρχα ηθικά γνωρίσματα. Έτσι διαμορφώθηκε ένας συγκεκριμένος "ηθικός" ηγεμονικός πυρήνας, ο οποίος όριζε όλες τις διαστάσεις της υποκειμενικότητας του ατόμου. Εξετάζεται, επομένως, ο τρόπος με τον οποίο επιστήμες όπως η ψυχιατρική, η εγκληματολογία, η ανατομία, η στατιστική, η σεξολογία, η ψυχανάλυση και η ανθρωπολογία μετατράπηκαν σε ένα πλαίσιο με βάση το οποίο η επιστήμη έγινε κυρίαρχος και κάτοχος της ερμηνείας της ανθρώπινης οντότητας. Σε αντίθεση με αυτά που η νεωτερικότητα περίτρανα διατυμπάνιζε, όμως, το πλαίσιο αυτό δεν σήμανε τη συντριπτική αμφισβήτηση κάθε αυθεντίας, αλλά την εισαγωγή δια της πλαγίας οδού ηθικής αιώνων. Οι πολλαπλές αντινομίες αυτής της συνθήκης, κομμάτια του παζλ μιας πολιτικής φιλοσοφίας με βάση την οποία το δικαίωμα της ζωής μετατοπιζόταν συνεχώς από την περιοχή του Δικαίου στην περιοχή του Κανόνα, μας αφήνει με έναν κύριο προβληματισμό: και αν η ιστορία ξεκινούσε όχι από τον Οιδίποδα αλλά από τη Σφίγγα;