Για τον Σινόπουλο

Η ποίηση και η κριτική, με τις διάφορες μορφές της (από την κριτικογραφία των εφημερίδων και των λογοτεχνικών περιοδικών μέχρι τις μελέτες που εποπτεύουν τη λογοτεχνία μιας πρόσφατης χρονικής περιόδου), διαγράφουν δύο τροχιές άλλοτε παράλληλες κι άλλοτε τεμνόμενες, γενικά όμως αλληλεπιδρούσες. Η φορά της επίδρασης μετατίθεται, κατά καιρούς, από τη μια στην άλλη πλευρά. Η ιστορία της λογοτεχνίας και της κριτικής, όπως εξάλλου η ιστορική θεώρηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, οργανώνει το ερευνητικό και κατόπιν το γνωστικό πεδίο της με τη διαχρονική αφαίρεση των σημαινουσών λεπτομερειών, την αναγωγή του ζωντανού γίγνεσθαι, κατάφορου από αντιφατικές ανθρώπινες σκέψεις και αντίδρομες ενέργειες, σε λειασμένο, αδρανές υλικό, πανεποπτικά θεωρημένο. Αν όμως κανείς μελετά την πορεία που μέσα στο χρόνο ακολούθησαν ένα σημαντικό ποιητικό έργο -εν προκειμένω του Τάκη Σινόπουλου- και η εν θερμώ κριτική αποτίμησή του, καλείται να διεισδύσει στον πυρήνα της λογοτεχνικής εξέλιξης, να (ανα)συνδεθεί με το ζωντανό παρόν της ποίησης και της κρίσης της. Ο άμεσος στόχος της εν λόγω μελέτης σε αυτό το εισαγωγικό σημείωμα είναι προφανής: να επισημανθούν οι κατά εποχές ορίζουσες της κριτικής σκέψης γύρω από το έργο ενός από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς μας ποιητές. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος, λιγότερο προφανής, αλλά περισσότερο ενδιαφέρων στόχος. Οι άμεσες ή έμμεσες κριτικές αντιδράσεις απέναντι στην ποίηση του Σινόπουλου, θεωρημένες με τη νηφάλια κρίση που η απόσταση του χρόνου επιτρέπει, προσφέρονται για να σχολιαστούν, ακροθιγώς έστω, διάφορες τάσεις, οπισθοδρομικές αγκυλώσεις ή αναθεωρητικές ροπές, που χαρακτήρισαν την κριτική της ποίησης στα μεταπολεμικά, ιδίως στα πρώιμα, χρόνια.

[...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)