Ασταθείς συγγραφείς

Οι " Ασταθείς προσευχες" είναι ποιήματα που έγραψε ένας παραμυθάς όταν χάθηκε στο δάσος. Είναι προσευχές, ερωτικά τραγούδια, συνθήματα ενάντια στο άδικο, παρηγοριές, παιδικά νανουρίσματα, αποχαιρετισμοι και νέοι δρόμοι.
Είναι Ασταθείς για να ριζώσουν απαλά στο νου του αναγνώστη και μαζί να βρουν σταθερότητα.
Το εικονοστάσι και το δέντρο
Το εικονοστάσι έγειρε στο δέντρο.
–Δεν έχω ρίζες σαν κι εσένα εγώ, του είπε ξέπνοο.
Δεν έχω ρίζες μες στο χώμα,
εύκολα μ’ ανατρέπουν.
Μια ικεσία είμαι, αλλά πόσο αντέχεις
να παρακαλάς;
Μια ευχαριστία είμαι για μια απροσδόκητη σωτηρία,
μα δεν μπορείς να λες ευχαριστώ με κάθ’ ανάσα.
Το δέντρο τού είπε:
–Είσαι κι εσύ σαν εμένα, αδελφέ.
Καταπίνω εγώ τον πικρό αέρα
κι αφήνω οξυγόνο για να αναπνέουν άλλοι.
Μαζεύεις εσύ την αγωνία
των επικίνδυνων στροφών της ζωής
κι αφήνεις «καλό δρόμο» – μια ευχή.
Συλλέγω ήλιο με τα φύλλα μου
και γίνεται τροφή για τα ταπεινά έντομα
που τραγουδούν μες στο σκοτάδι.
Μαζεύεις εσύ την ανακούφιση της σωτηρίας
και την κάνεις παρηγοριά στην κούραση του δρόμου.
Στέκομ’ εγώ ψηλά, μ’ ανοιχτά μπράτσα,
να ’χουν να κάνουν τα πουλιά φωλιά,
στέκεσ’ εσύ με μια ακοίμητη φλογίτσα,
να μη χαθεί ο παραστρατημένος στα σκοτάδια της ψυχής.
Κι εγώ κι εσύ, αδελφέ μου, είπε το δέντρο,
μοιάζουμε.
Κι εγώ κι εσύ, είμαστε
προσευχή.
(από την ιστοσελίδα του εκδότη)