Αναστολή, σύμπτωμα και άγχος

Βρισκόμαστε στα 1926, ο Φρόιντ, έχει σχεδόν ολοκληρώσει το θεωρητικό κορμό της ψυχανάλυσης. Έχει αναπτύξει τη δεύτερη τοπική, την τρίτη θεωρία για τις ενορμήσεις (ζωής και θανάτου) και έχει αναδείξει το νόημα καταναγκασμός προς επανάληψη. Ταυτόχρονα, η ψυχανάλυση ως επιστημονική θεωρία και ως θεραπευτική μεθοδολογία, έχει πλέον μια ευρεία αποδοχή, από την επιστημονική κοινότητα. Αναδεικνύονται πολλοί νέοι αναλυτές, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίοι θέτουν τα δικά τους θεωρητικά και κλινικά ερωτήματα. Ίσως, λοιπόν, αυτό το τελευταίο να παρακίνησε τον Φρόιντ να προχωρήσει, με αυτό το κείμενο, σε μια ανασύνθεση της ψυχαναλυτικής θεωρίας, θίγοντας ταυτόχρονα και ζητήματα μεθοδολογίας, αλλά και ζητήματα κοινωνικής ψυχολογίας και ανθρωπολογίας. Έχει ενδιαφέρον ότι, από το 1926 έως και το 1939, ο Φρόιντ, ασχολήθηκε κυρίως με το γράψιμο τέτοιων κειμένων.
Το "Αναστολή, σύμπτωμα και άγχος", είναι ένα κλινικό και ταυτόχρονα μετα-ψυχολογικό κείμενο, όπου διερευνούνται, σε διαφορετικά κεφάλαια, συγκεκριμένα κλινικά και μεταψυχολογικά νοήματα.
Με αφορμή την επανατοποθέτησή του σε βασικές κλινικές έννοιες, όπως το σύμπτωμα και το άγχος, ο Φρόιντ επιχειρεί ουσιαστικά μια συνολική ανακεφαλαίωση της ψυχαναλυτικής θεωρίας, κάτι το οποίο επιχείρησε, ξανά, με την ημιτελή "Επιτομή", στα 1938.