Πάντα αριθμώ διετάξας

Επιχειρώντας να ερμηνεύσει κανείς την ευρεία και συμβολική χρήση του αριθμού 3, οδηγείται στις απαρχές της αριθμολογικής σκέψης, της φιλοσοφικής θέασης του κόσμου που στηρίζεται στα μαθηματικά και στις μυστικές, αριθμητικές αντιστοιχίες του επίγειου με το ουράνιο, του μικρόκοσμου με τον μακρόκοσμοo δηλαδή στην παράδοση που ξεκινά με τους Πυθαγόρειους και τον πλατωνικό Τίμαιο, και από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως τους μυστικιστές της ύστερης αρχαιότητας, από τους αποκρυφιστές και αστρολόγους του Μεσαίωνα ως τον Κοπέρνικο και τον Κέπλερ, εκβάλλει στον Ρομαντισμό και στους μοντερνιστές επιγόνους του.

Η αδρομερής καταγραφή, κοσμολογική και λογοτεχνική της ευρωπαϊκής θεωρίας των αντιστοιχιών, που συγκροτεί μια διαχρονική θεωρία της λογοτεχνίας, αποτελεί το πρώτο μέρος του βιβλίου. Το δεύτερο μέρος του επικεντρώνεται σε σημαντικές νεοελληνικές ποιητικές εκφράσεις αυτής της θεωρίας (δημοτικό τραγούδι, Σολωμός, Σεφέρης, Ελύτης, Εγγονόπουλος), αναδεικνύοντας το συμβολικό νόημα των λογοτεχνημένων τριάδων τους.