Ομοιώματα και προσομοίωση

Ζούµε σε έναν πνευµατικό πολιτισµό και βιώνουµε µια κοινή εµπειρία, όπου τα σηµεία έπαψαν να κρύβουν κάτι και σηµαίνουν απλώς, ότι δεν υπάρχει τίποτα πίσω τους: κανένας Θεός, καµιά ιδεολογία, καµιά έγκυρη και έσχατη κρίση, µόνο η προσοµοίωση του πραγµατικού και η αέναη επαναφορά της. Μέσα σ’ αυτή την καινούργια σχέση του ατόµου µε τις εικόνες, τα σύµβολα και τα σηµεία δεν έχουµε πλέον αναπαράσταση, δηλαδή µία, έστω ουτοπική, ισοδυναµία του σηµείου µε το πραγµατικό, αλλά άρνηση του σηµείου ως αξίας που αναφέρεται στο πραγµατικό. Τούτη η προσοµοίωση προηγείται του πρωτοτύπου, ενώ η διάκριση µεταξύ πραγµατικότητας και τεχνητής ψευδαίσθησης εξαφανίζεται.
Ο χάρτης προηγείται της επικράτειας που χαρτογραφεί, η µιντιακή εικόνα του πολέµου προηγείται του ίδιου του πολέµου. Το νόηµα χάνει πλέον κάθε νόηµα και εναλλάσσεται αδιάφορα και αενάως. Είτε αναλύοντας τον µικρόκοσµο της Ντίσνεϋλαντ είτε το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ, ο Ζαν Μπωντριγιάρ διαπιστώνει ότι τα οµοιώµατα κρύβουν απλώς το γεγονός ότι η πραγµατικότητα είναι άσχετη µε τον τρόπο που αντιλαµβανόµαστε τη ζωή µας. Κάθε αξίωση αλήθειας µέσα σε τούτη την κατάσταση, χαρακτηριστική της µιντιακής εποχής του ύστερου καπιταλισµού, θεωρείται αφελής.