Όλα όσα θα σου πω αύριο

ΜΙΡΑΝΤΑ. 33 ετών. Βοηθός αρχισυντάκτρια σε περιοδικό μόδας. Μια θέση που λατρεύει και της έχει επιτρέψει ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές της ζωής της – ένα κοκτέιλ πάρτι κεκλεισμένων των θυρών στο Λούβρο, την Εβδομάδα Μόδας στο Παρίσι… Υπάρχουν όμως και τα εξώφυλλα, οι ατέλειωτες ώρες στο γραφείο για να εξασφαλιστεί ότι κάθε τεύχος του περιοδικού θα είναι το καλύτερο ως τώρα, κι όλα αυτά ενίοτε φθείρουν τις σχέσεις. Παθιασμένη, αυθεντική, λάτρης του καλού σεξ, εξωστρεφής, η Μιράντα είναι μια γυναίκα τρελή και παλαβή για τη ζωή, με πολύ ξεκάθαρες και σταράτες ιδέες. Και αγαπάει τον Τριστάν, όπως αγαπάει και τη ζωή σε μια πόλη όπου η φασαρία και η κίνηση είναι δεδομένες.
ΤΡΙΣΤΑΝ. 37 ετών. Δικηγόρος. Σιχαίνεται τη δουλειά του. Σπούδασε νομικά επειδή κάτι έπρεπε να κάνει, και παρόλο που είναι καλός σ’ αυτά, δεν του αρέσουν. Του λείπει η ιδιαίτερη πατρίδα του, η θάλασσα, η ησυχία. Και ονειρεύεται να γυρίσει εκεί και να ζήσει σε ένα σπίτι στην εξοχή με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, επειδή το μοναδικό που θέλει για το μέλλον του είναι μια οικογένεια. Χαμηλών τόνων και συγκρατημένος, δυσκολεύεται να εκφράσει τα συναισθήματά του, πόσο μάλλον δημοσίως – θα ήταν αδιανόητο. Είναι γενναιόδωρος σε όλα, όπως και στο σεξ. Και αγαπάει τη Μιράντα. Μόνο αυτήν αγαπά, μερικές φορές όμως δεν ξέρει πώς να το δείξει, ιδίως όταν μπαίνει ανάμεσά τους η μεγαλύτερή της αδελφή.
Η Μιράντα έχει μια αποστολή: να εντοπίσει τη στιγμή που η σχέση της με τον Τριστάν χάλασε. Γίνεται, λοιπόν, χρονοταξιδιώτισσα, και επανέρχεται στις καλύτερες στιγμές τους, καθώς και στις πιο κρίσιμες. Αυτό, τουλάχιστον, πιστεύει.
Σε μια επίδειξη ριζικής ειλικρίνειας, η συγγραφέας ανατέμνει τη διαδρομή μιας σχέσης από το πρώτο φιλί μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν να εμφανίζονται οι αμφιβολίες και τα ερωτηματικά: Πώς συμβιβάζονται διαφορετικές επιθυμίες; Είναι άραγε καλή ιδέα να αναβάλλουμε αποφάσεις που ίσως έχουν ζωτική σημασία; Το «έρως ανίκατε μάχαν» ισχύει;
Για άλλη μια φορά η συγγραφέας γυρίζει την πλάτη στα κλισέ και στον αυτοκτονικό έρωτα που παραμερίζει τις δικές μας ανάγκες για να δώσει προτεραιότητα στις ανάγκες του άλλου, στον έρωτα που μας φυλακίζει και ρίχνει την ευθύνη στον άνθρωπο που άλλοτε αγαπούσαμε με ψυχραιμία, σεβόμενοι τα όρια που τώρα θολώνουν. Στη διαδρομή η ηρωίδα αναδιατυπώνει σημαντικές ερωτήσεις, όπως: είμαι έτοιμη να βάλω τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες σε δεύτερη μοίρα; Θέλω πραγματικά να γίνω μητέρα; Μήπως θα με μισήσω, και θα μισήσω κι εκείνον, αν ξυπνήσω μια μέρα και δεν με αναγνωρίζω στον καθρέφτη;
Μια έκκληση ενάντια στις τοξικές σχέσεις και υπέρ της ελευθερίας στο πλαίσιο του ζευγαριού.