Μιλώντας για πάθη και εξαρτήσεις: 'Μπορώ και χωρίς'

Λαχτάρησα μια ζωή χωρίς… Ζωή χωρίς τυράννους, «πρέπει» και όρια. Μου είπαν πως νίκησα, πως οι τύραννοι γκρεμίστηκαν και πως εγώ είμαι πια ο αφέντης του εαυτού μου. Με κολάκεψαν, με κανάκεψαν και οι διαφημίσεις στην οθόνη με έπεισαν πως μου αξίζει το καλύτερο αυτοκίνητο, το καλύτερο σπίτι, η τελειότερη εμφάνιση! Το «θέλω» έγινε ο Θεός μου, το σύμβολο της παντοδυναμίας μου και η εγγύηση της ηδονής μου. Υπήρξα βέβαιος πως τίποτε πια δεν μπορεί να μου αντισταθεί και πως τα πάντα μου ανήκουν. Έριξα γύρω τη ματιά μου σ’ όποια πράγματα μου βάλαν στη βιτρίνα και σ’ όποιες πράξεις μου προτείνανε, όταν μου τάζανε πως η χαρά είναι εύκολη και πως άλλο τίποτα δεν χρειάζεται, παρά να παραδώσω την ψυχή και το κορμί μου σ’ όποια καινούργια εμπειρία έστησαν εμπρός μου. Και παραδόθηκα. Και σ’ όσες πράξεις και εμπειρίες ξοδεύτηκα, ανάπαυση δε βρήκα. Εκεί που νόμιζα πως η χαρά κερδήθηκε, βρισκόμουν μία πήχη μακριά από τα αντικείμενα του πόθου μου και πάντα, ό,τι αποκτούσα, μου φαινόταν λίγο. Κάθε στιγμή απόλαυσης γινόταν αμέσως ανάγκη για «ξανά» και για «πιο πολύ».
Ηλίας Λιαμής