Μια λοξή ματιά στην ιστορία: 200 χρόνια νεοελληνικού κλαυσίγελου

Αναρίθμητα γεγονότα, ιδεολογήματα και μοτίβα μάς προ(σ)καλούν να προσχωρήσουμε στην ευκολία του κλισέ «η Ιστορία επαναλαμβάνεται». Ολόιδια, φυσικά, δεν επανεμφανίζεται η Ιστορία, αλλά πλάθει άκρως ενδιαφέροντα deja vu.

Πόσο μοιάζουν οι υποθέσεις Siemens του Μεσοπολέμου και του 1953-1957 με όσα είδαμε από το 1990; Πώς λειτούργησαν, τι προοιώνισαν τα οικονομικά σκάνδαλα του 1928-1932 και του 1946-1951; Τι δείχνει η καταπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στους σημερινούς αφορισμούς εναντίον αλλοδαπών προσφύγων κι εκείνους σε βάρος των «τουρκόσπορων» του 1922;

Άφθονα συμβάντα, γνωστά ή άγνωστα, φαντάζουν «πρόγονοι» όσων έμελλε να ζήσουμε πολύ αργότερα. Χρηματιστηριακό σκάνδαλο του 1872-1874 συνδέει το καφενείο «Ωραία Ελλάς» με τη Σοφοκλέους του 1999. Αστυνομικοί ξυλοκοπούν φοιτητές που διαδηλώνουν υπέρ της δωρεάν εκπαίδευσης και του άρθρου 16 του Συντάγματος, αλλά όχι στη δεκαετία του 1960, του «15%», ή στη Μεταπολίτευση. Στην εποχή του Τρικούπη. Στον Μεσοπόλεμο ένα... άφαντο θωρηκτό, γερμανικής κατασκευής, διεκδικεί την ιδιότητα του «πατέρα» του «γερμένου» υποβρυχίου «Παπανικολής». Η δε εμπλοκή του Αγίου Όρους στο Μακεδονικό, όταν δεν πυροδοτούσε διπλωματικές μάχες, προκαλούσε... καλογερικό ξύλο (1905). Και τόσα ακόμη…

Ο Διονύσης Ελευθεράτος, πέντε χρόνια μετά τα "Λαμόγια στο χακί", ξεψαχνίζει τον Τύπο, αρχίζοντας από τα χρόνια του Όθωνα. Αναζητά ερμηνείες και συνέπειες συμβάντων, σε πολιτική, οικονομία, κοινωνία, ήθη καθημερινότητας. Παρακολουθεί διαμάχες, ανακωχές, σταθερές ρότες, «κυβιστήσεις», ευφυείς κινήσεις, γκάφες, σε ένα συνεχές «ταγκό» του δράματος με την κωμωδία…