Η πρόσληψη του Ίψεν στην Ελλάδα: Έμφυλες οπτικές και μεταφραστικές προσεγγίσεις

Τι κοινό μπορεί να έχουν η πρωτοπόρα Ελληνίδα φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν, η Lou Andreas Salome, που έκανε τον Νίτσε να κλάψει, ο Άλκης Θρύλος/η Ελένη Ουράνη, χαλκέντερη κριτικός θεάτρου για πενήντα χρόνια στη Νέα Εστία, ο Φραγκοσυριανός δημοσιογράφος και ακούραστος μεταφραστής Λέων Κουκούλας, ο δημοτικιστής της γενιάς του ’30 Βάσος Δασκαλάκης, ο Τάσος Μπαντής του Θεατρικού Οργανισμού «Μορφές», ο σύγχρονός μας ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Δημήτρης Τάρλοου και μια πλειάδα ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί τους, όλες και όλοι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης, που έζησαν και έδρασαν τον μακρύ 20ό αιώνα; Όλες και όλοι ασχολήθηκαν με τον Ίψεν ως δραματουργό με μεγάλη επιδραστικότητα στην τέχνη και την κοινωνία, ο οποίος με τα ρεαλιστικά έργα του άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το άτομο, είτε μέσα στον γάμο είτε μέσα σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα.

Τα κεφάλαια αυτού του τόμου καλύπτουν θέματα σχετικά με τον αντίκτυπο που είχε ο Ίψεν σε λόγιες γυναίκες και λόγιους άνδρες. Σε μια χρονική διάρκεια που καλύπτει περίπου εκατόν σαράντα χρόνια, από το 1879, όταν πρωτοπαίχτηκε το Ένα κουκλόσπιτο στο Βασιλικό Θέατρο της Κοπεγχάγης, μέχρι το 2017, που παίχτηκε η Αγριόπαπια στο Θέατρο Πορεία, εξετάζονται οι αντιδράσεις επίλεκτων γυναικών στις συναρπαστικές ηρωίδες του Ίψεν, καθώς και οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι μεταφραστές του, για να αποδώσουν τους λιτούς αλλά μοναδικά καλοσμιλεμένους διαλόγους από τα νορβηγικά στα ελληνικά και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, μέσα από μια συγκριτική οπτική που καλύπτει τα ζητήματα και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.