Για την Παλαιστίνη

Είναι ο σιωνισμός κρατική θρησκεία ή πρόγραμμα εποικιστικής αποικιοκρατίας;
Είναι η μομφή κατά του Ισραήλ αντισημιτισμός και εναντίωση στον εβραϊσμό;
Ποιες είναι οι ομοιότητες του ισραηλινού καθεστώτος με το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής;
Τι πρέπει να μπει στο στόχαστρο των ακτιβιστών και του κινήματος BDS;
Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, μας λένε οι Παπέ και Τσόμσκι, ενσωματώνει αυτή τη διπλή επιθυμία: από τη μια μεριά τού να σβηστεί για πάντα η εικόνα του παθητικού, χαμερπούς, υπόδουλου στην ουσία, αλλά συγχρόνως φθονερού Εβραίου, μια εικόνα που καθόρισε την υποδομή του ευρωπαϊκού υποσυνείδητου στον ίδιο βαθμό με τον σταυρό, τον Μεσσία και τον Διάβολο, και από την άλλη μεριά τού να αντιγραφούν οι τρόποι και οι μέθοδοι, αλλά και η ίδια η ιστορία της Ευρώπης, κατά τη μίμηση ενός προτύπου που έχει ως σημαντικότερο στολίδι στο στέμμα του την εποικιστική κατάκτηση και την αποικιοκρατική εκμετάλλευση. Και αν το πρώτο στοιχείο αποτυπώνεται σε αυτό που οι Παπέ και Τσόμσκι (αλλά και άλλοι, οι Εγιάλ Μπεν-Άρι, Έντνα Λόμσκι-Φέντερ, Μάιρον Αρόνοφ, Ιλάν Γκραϊλσάμερ ανάμεσά τους) χαρακτηρίζουν αποσιώπηση του Ολοκαυτώματος ως το 1967, το δεύτερο συναρτάται και σχετίζεται με τη συστηματική προσπάθεια επέκτασης των εποικισμών σε όλο το Ερέτζ Ισραέλ, με τη μεθοδική υποτίμηση και υποβάθμιση όλων των μη Εβραίων, με την άρνηση της Νάκμπα, με την επιβολή ενός καθεστώτος αποκλεισμών στη Δυτική Όχθη, με τη ρατσιστικής μεθοδολογίας αποανθρωποποίηση των Παλαιστινίων στον δημόσιο λόγο, με την αυτοαναφορική δικαιολόγηση πράξεων εθνοκάθαρσης και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στη Γάζα. Αλλά, πάνω απ’ όλα, με τη χρήση της ίδιας γνωστής, παλιάς αποικιοκρατικής επιχειρηματολογίας περί χαρακτηρισμού της Παλαιστίνης ως terra nullius, περί μεταφοράς του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην άδεια γη, περί «σταγόνας δημοκρατίας και ελεύθερου πνεύματος» μεταξύ των βαρβάρων.