Ένα ποίημα και πέντε επιστολές

[...] Υπάρχει γενικά η εντύπωση ότι ο Ρεμπώ ήταν ένας Μότσαρτ της ποίησης. Αυτό είναι κάπως σχηματικό και ίσως εύκολο. Ασφαλώς και πρόκειται για παιδική ιδιοφυΐα, που κρύβει ενδόμυχο σπαραγμό. Στην περίπτωση όμως του Ρεμπώ η ιδιοφυΐα δεν βρίσκεται τόσο στο πηγαίο ταλέντο όσο στις εκλάμψεις που αναπηδούν από μια διαρκή αυτοαναίρεση έως την τελική -αυτοκαταστροφική- απολύτρωση. Η ίδια η συγγραφή δεν ξέρω κατά πόσο τον ενδιέφερε αληθινά ως ενασχόληση, ούτε και κατά πόσο τα σημαντικότερα γραπτά του είναι επιτεύγματα μόνο λογοτεχνικής δεξιοτεχνίας. Εκείνο που πραγματικά υπήρξε το ισχυρότερό του όπλο, για να πετύχει μια τομή μέσα στην παγκόσμια ευαισθησία και να προκαλέσει επανάσταση στον τομέα της ποιητικής μόδας σε επίπεδο οικουμενικό, είναι ο πεισματικός πνευματικός και εκφραστικός αποφατισμός του. [...]
(από την εισαγωγή του Στρατή Πασχάλη)