Εμείς οι έποικοι

Ποια είναι και τι θέλει η Λαϊστέρα; Πώς ξεχωρίζει η τραγωδία από τη φάρσα, ή την παρωδία; Πόσες Μπάφρες υπάρχουν στον κόσμο; Γιατί η έκπαγλος ποιμενίς Μαρία είχε τον μέγαν της δάκτυλον εντός του ποτηριού που προσέφερε στον Σουλτάν Σελίμ τον Β, και πώς αντέδρασε αυτός;

Αν η Θεσσαλονίκη είναι η πρωτεύουσα των προσφύγων, ποια είναι η συμπρωτεύουσά της; Είχε προφητεύσει την έλευση του ΔΝΤ ο Γεώργιος Σουρής; Το Φροντιστήριον Τραπεζούντος είναι στην Τραπεζούντα ή όχι, και γιατί; Ήταν ο Κώστας Τοπχαράς πρόδρομος του ανίερου σχεδίου υπονόμευσης του αλφαβήτου και βιασμού της ελληνικής γλώσσας έτσι όπως μας παραδόθηκε, με την ετυμολογία της, με την μουσικότητά της και το βασικότερο όλων την σημασιολογία της; Τι καφέ πίνει και τι εσώρουχα φοράει ο Παναγιώτης Εκμεκτσόγλου/ Ψωμιάδης; Τι σόι ποντιακό αγώνα κάνανε οι τουρκόφωνοι ένοπλοι στα βουνά της Κοζάνης τη δεκαετία του 40; Τι γυρεύει η αλεπού στο παρχάρι;



Σε αυτά τα φλέγοντα ερωτήματα, και σε δεκάδες άλλα, φιλοδοξεί να δώσει -ή να πάρει- απάντηση το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας. Ένα βιβλίο που κάποιες φορές αφηγείται, ή παραθέτει αφηγήσεις, αλλά δεν κάνει λογοτεχνία ούτε ιστορία· που επικαλείται σύγχρονους και παλαιότερους στοχαστές, αλλά δεν κάνει φιλοσοφία με τη συμβατική έννοια· πάνω απ όλα προσπαθεί να δει τι κάνουν (/-ουμε) οι άνθρωποι σήμερα όταν επικαλούνται το χθες, ή το προχθές, στο δημόσιο χώρο, ή και στον ιδιωτικό ως μια προέκταση του δημόσιου, ή το αντίστροφο, τι είδους σχέσεις -ή απουσία σχέσεων- θέλουν να εγκαθιδρύσουν μεταξύ τους και με τα φαντάσματά τους, ή με τα φαντάσματα των άλλων. Με αυτή την έννοια, είναι πάνω απ όλα ένα βιβλίο για την πολιτική, ή, πιο αναλυτικά, για την πολιτική λειτουργία των λεκτικών και άλλων επιτελέσεων: της επιτέλεσης της αρρενωπότητας ή/ και της θηλυκότητας, της ποντιακότητας ή/ και της ελληνικότητας, της αυτοχθονίας ή/ και της μετακίνησης, της κρατικότητας ή του νομαδισμού.