Copi θεατρικά

Σε ένα τόμο με τίτλο "Copi" τέσσερα θεατρικά έργα του γνωστού Αργεντινού θεατρικού συγγραφέα: "Εύα Περόν", "Η Πυραμίδα!", "Οι τέσσερις Δίδυμες", "Λορέττα Στρονγκ".



Ένα θέατρο που ενοχλεί, απωθεί, ξεσηκώνει, αγανακτεί, χαστουκίζοντας τον καθωσπρεπισμό, την υποκρισία και την αποστεωμένη ηθική. Εκφράζεται μ’ ένα τελείως προσωπικό ύφος, που παραπέμπει στο σουρεαλισμό, το θέατρο του παραλόγου και την αισθητική των κόμικς.

Καυστική σάτιρα, μαύρο χιούμορ και απίθανες ίντριγκες κάτω από την επιφάνεια ενός βίαιου κυνισμού κρύβουν μια ιδιόρρυθμη λυρική μελαγχολία: ο Copi γράφει ένα θέατρο εξωστρεφές που στηρίζεται στη δράση και στο διάλογο, ένα θέατρο ακραίο και περιθωριακό που δύσκολα ταξινομείται καθώς αγγίζει συχνά τα όρια του μη-θεάτρου.

Στον αναρχικό θεατρικό του μικρόκοσμο, οι ήρωές του -θραύσματα χαρακτήρων κόμικς- κατακτούν την τραγικότητα μέσα από τη συνεχή εναλλαγή μυθοποίησης και απομυθοποίησης των προσωπικών τους στιγμών... που δεν είναι άλλες από τις δικές μας.



"Ο Κοπί σαν δραματουργός εκφράζεται κυρίως μέσα από τις αντιφάσεις του και τις εμμονές του. Αβίαστη, η ποίηση, στα έργα του, πηγάζει πάντα από τον ανελέητο σαρκασμό κι η βαθιά ευαισθησία του εκπορεύεται από την πιο τρομακτική ασέλγεια, αυτήν της σαρωτικής αναλγησίας. Ολομόναχος πορεύτηκε σε λεωφόρους πολυσύχναστες και ανεξιχνίαστος παραμένει στις βαθύτερες εκφάνσεις του, όσο άμεσα κι αν μιλάει. Ο κόσμος του, κόσμος σκληρότητας κι απώλειας, μπορεί να σαγηνεύσει τις συγγενικές μ’ αυτόν ψυχές αλλά δεν μπορεί να χωρέσει σε έτοιμες φράσεις και εικόνες. Ο λόγος του παραμένει ένας κοφτερός φαλλός-μαχαίρι που για να αποκαλύψει πρέπει να ξεσκίσει και για να επουλώσει πρέπει πρώτα να νεκρώσει. .... Εκείνοι που τον αγαπούν θα είναι μάλλον όσοι δεν προσπάθησαν να τον αναλύσουν. Κι αν προσπάθησαν, αναγνώρισαν εγκαίρως την αδυναμία τους... Γιατί όπως θα αντιληφθείτε κι απ’ τα έργα του, ενώ ο μελετητής αναλώνεται σε άσκοπες κανιβαλικές τελετουργίες έξω από τα τείχη της ψυχής του, ο νυχτοβάτης-ονειροπόλος μπορεί, χωρίς να βάψει τα χέρια του με το αίμα του, να εισχωρήσει αθώρητος στα παρανοϊκά τοπία του αόρατου κόσμου του για να ψυχεγερθεί, να αναπαυτεί ή και να διασκεδάσει. Ακολουθήστε τον..." σημειώνει η Μαρία Κυριάκη.