Το παιχνίδι

Δεν είχε τύχει ποτέ να συναντηθούμε με την Κλάρα και κόπηκε η ανάσα μου ένα κυριακάτικο πρωινό όταν την αντίκρισα στον φοιτητικό σύλλογο του νομού μας, την ημέρα των εκλογών για ανάδειξη του διοικητικού συμβουλίου, που κύριο - αν όχι μοναδικό - μέλημα ήταν η διοργάνωση του ετήσιου χορού μας. Βέβαια το καταστατικό του συλλόγου μιλούσε για ένα σωρό δραστηριότητες πολιτιστικές, καλλιτεχνικές και τα συναφή, γίνονταν κάθε χρόνο άγρια πολιτική αντιπαράθεση των αντίπαλων παρατάξεων, ακούγονταν σφοδρές και παθιασμένες αγορεύσεις, κάμποσοι νεοσσοί της πολιτικής έκαναν τα πρώτα βήματα τους εκεί μέσα. Με τον Αντρέα πήγαμε περισσότερο για να συναντήσουμε κανένα συμπατριώτη ή παλιό συμμαθητή, να χαζέψουμε καμιά γκόμενα, όλο και κάποιο καινούργιο φιντάνι θα ξεπεταγόταν, και λιγότερο για να υποστηρίξουμε τους ομοϊδεάτες μας στην πολιτική. Άλλωστε η παράταξη που συμπαθήσαμε, στο σύλλογο του νομού μας όπως και στις βουλευτικές εκλογές, ήταν χαμένη από χέρι.