Σημεία και οιωνοί

Τελικά ήρθε - ένας απαλός, ακανόνιστος ήχος από βήματα στις σκάλες! Ήταν αργά, διατακτικά, αβέβαια, σαν από κάτι που δεν βλέπει μπροστά του. Αυτό για το διαταραγμένο λογικό μου ήταν ακόμη πιο τρομακτικό, το πλησίασμα ενός τυφλού και αλόγιστου κακού που δεν το αγγίξει καμία ικεσία. Σκέφτηκα ακόμη ότι πρέπει να είχα αφήσει την λάμπα του διαδρόμου αναμμένη και ότι το τυφλό ψηλάφισμα αυτού του πλάσματος έδειχνε πως ήταν ένα τέρας της νύχτας... το Πράγμα στράφηκε αλλού κι απομακρύνθηκε. Το άκουσα να κατεβαίνει τις σκάλες βιαστικά, σκέφτηκα, σαν να φοβήθηκε ξαφνικά κάτι. Τότε σηκώθηκα για να ζητήσω βοήθεια. Μόλις που βρήκε το τρεμάμενο χέρι μου το χερούλι της πόρτας όταν -ωιμέ!- το άκουσα να ξαναγυρίζει. Τα βήματά του, καθώς ανέβαινε ξανά τις σκάλες ήταν γρήγορα, βαριά και δυνατά, τραντάζοντας το σπίτι. Έτρεξα προς μια γωνιά του τοίχου και μαζεύτηκα στο πάτωμα. Προσπάθησα να προσευχηθώ. Προσπάθησα να φωνάξω το όνομα του αγαπημένου μου συζύγου. Τότε άκουσα την πόρτα να ανοίγει...