Υδρίες

Θαλάσσια ανεμώνη

πώς να κρεμάσω την ελπίδα στον λαιμό
χωρίς να με θωρακίσει η αλυσίδα

πώς να μιλήσω το ανείπωτο
χωρίς να το καταδικάσω

πώς να αγγίξω την απουσία
χωρίς να με εξαϋλώσει

τα χέρια μου είναι γεμάτα μάτια
και στέκονται στο κατώφλι της παρουσίας
κρατώντας όλες τις απαντήσεις

στη διαστολή της νιότης
ξεγλιστρούν από το δηλητήριο
του κόκκινου μήλου

κι αγκιστρωμένα στον βράχο
ονειρεύονται τον ύφαλο

η καρδιά αν κάπου υπάρχει
υπάρχει μάλλον
στα μουλιασμένα χέρια

και στην απειροελάχιστη απόσταση
απ’ όσα αυτά ακουμπάνε

Χιονάτη και Εύα
μήλο και φίδι
καθρέφτης και πτώση

το νερό είναι για εκείνα
ό,τι είναι η Άνοιξη για τις κερασιές