Καστράτο (επίτομο)

Δεν υπάρχει η παραµικρή αµφιβολία. Ο γάτος Καστράτο είναι µετεµψύχωση µεγάλου ευνούχου της αρχαιότητας: o θεολόγος Ωριγένης, ο ιουστινιάνειος στρατηγός Ναρσής ή µήπως κάποιος απ’ τους πολυµήχανους παρακοιµώµενους πρωθυπουργούς του Βυζαντίου; Ας αποφασίσει ο ίδιος. Εµάς µας ενδιαφέρει σύµπασα η τριάδα «Καστράτο». Λοιπόν, είναι οµοούσια. Και οι τρεις ήρωες ευνουχισµένοι: ο Καστράτο από σώµα, η γηραιά κυρία από πνεύµα, η Λουκρητία από ψυχή. Τρεις αναπηρίες του σύγχρονου κόσµου που παίζουν εδώ το παιχνίδι των ρόλων και που εκτρέφουν µαζοχιστικά τη δυστυχία τους καθώς εξαρτώνται η µια απ’ την άλλη. Ο κάθε ήρωας εκφράζει το δικό του ανικανοποίητο για το οποίο και κατηγορεί, όπως όλοι µας, είτε το οµολογεί είτε όχι, τη... Βάσκανο µοίρα. Αν οι ρόλοι άλλαζαν –ο Καστράτο αρτιµελής και ακόρεστα λάγνος, η Λουκρητία «απαθής» και ενάρετη, η κυρία αντιροµαντική, αυταρχική και ίσως νεάζουσα–,πάλι το τοπίο του κόσµου θα νοσούσε ανίατα, πάλι η τριάδα θα ναυαγούσε µέσα στις αντιφάσεις της και, βέβαια, ο «Καστράτο» θα ισορροπούσε και πάλι ιδιοφυώς, ως ποιητικό κόµικς. Η ποίηση του «Καστράτο» λοιπόν συνίσταται ακριβώς στη συµµετρία του µε την ουσία των σχέσεων στον σύγχρονο κόσµο: είναι αδύνατες. Αυτός ο «διάλογος κωφών», πέρα από τους γελαστικούς µηχανισµούς του, είναι διδακτικός ως προς τούτο: ότι τα όντα σήµερα ζουν ως κωµικοτραγικά και ιδίως µόνα, µέσα στις ανάγκες τους και στον δικό του κώδικα οµιλίας το καθένα. Από την εισαγωγή του Γιάννη Βαρβέρη