Ο κριτικός λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος Δημήτρης Ραυτόπουλος (1924-2025) γεννήθηκε στον Πειραιά. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και στην περιπέτεια του εμφυλίου πολέμου, μέσα στην οποία διέκοψε τις σπουδές του (στη Χημεία) και επιδόθηκε στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Από τους πρωτεργάτες του περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης» (1954-1967), κατά τη δικτατορία αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι. Εργάστηκε στη σύνταξη του Λεξικού Κυρίων Ονοµάτων «Le Robert», όπου έγραψε όλα τα λήμματα (1.000 περίπου) για την Ελλάδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της. Μετά τη δικτατορία, διεύθυνε το περιοδικό «Ηριδανός» (1975-1976). Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Οι ιδέες και τα έργα» (Δίφρος 1965), «Τέχνη και εξουσία» (Καστανιώτης 1985), «Κρίσιµη λογοτεχνία» (Καστανιώτης 1986), «Σηµεία στίξεως» (Στοχαστής 1987), «Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος» (Σοκόλης 1996, Κρατικό βραβείο δοκιµίου), «Αναθεώρηση Τέχνης, η “Επιθεώρηση Τέχνης” και οι άνθρωποί της» (Σοκόλης 2006), «Εμφύλιος και λογοτεχνία» (Πατάκης, 2012), «Κριτική της κριτικής» (Gutenberg, 2017).
Έχει µεταφράσει: Μάργκαρετ Μίτσελ, «Όσα παίρνει ο άνεµος» («Ροµάντσο» 1954), Χέρβυ Άλλεν, «Αντόνιο Αντβέρσο» («Ροµάντσο» 1955), Αντόνιο Γκράµσι, «Γράµµατα από τη φυλακή» (µε τη Φούλα Χατζηδάκη, Ηριδανός 1974), Μπορίς Βιαν, «Φθινόπωρο στο Πεκίνο», Μισέλ Τουρνιέ, «Παρασκευάς ή η πρωτόγονη ζωή» (Πατάκης, 1982).
Το 1997 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το έργο του «Άρης Αλεξάνδρου: ο εξόριστος». Το 2008 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ (προσφωνήθηκε από τον πρόεδρο του τμήματος, καθηγητή Αντώνη Ρεγκάκο, και την αναπληρώτρια καθηγήτρια νεοελληνικής φιλολογίας, Μαίρη Μικέ). Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» της Εταιρείας Συγγραφέων για το σύνολο του έργου του. Το 2013 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων. Το 2017 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Λιγότερα