Πριν αρχίσω να αφηγούμαι ιστορίες, καταπιανόμουν με πολλά άλλα πράγματα. Για κάποια χρόνια εργάστηκα ως κοινωνικός παιδαγωγός σε δομές φιλοξενίας παιδιών. Εκεί γνώρισα έναν νέο που τον έλεγαν Μαντάνι κι άλλους σαν κι εκείνον. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μ' εκείνη την παρέα με έκαναν να θυμηθώ πόσο σημαντικές είναι οι γειτονιές κι οι δρόμοι τους που σφύζουν από ζωή κι από ιστορίες. Πριν από πολλά χρόνια, ήμουν εγώ που έπαιζα ποδόσφαιρο στην πλατεία της δικής μου γειτονιάς. Όσο και αν το προσπάθησα, δεν κατάφερα ποτέ να ξεχωρίσω για τις ικανότητές μου στην μπάλα. Τα κατάφερνα όμως πολύ καλύτερα στο να γράφω ποιήματα και ιστορίες. Και σήμερα συνεχίζω το ίδιο: κλοτσάω λίγο αδέξια την μπάλα αλλά πάντα με ένα τετράδιο και ένα στιλό να με περιμένουν κάπου εκεί κοντά. Όπως στην ιστορία του Μαντάνι, μου αρέσει να μιλώ για εκείνες τις πραγματικότητες τις πολύ κοντινές, αυτές που κάποιοι ονομάζουν «μικρά πράγματα». Λιγότερα