Όλες οι φωτιές η φωτιά

«Κάπου κάπου εμφανιζόταν ένας ξένος, κάποιος που ελισσόταν ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα ερχόμενος απ’ την άλλη πλευρά του αυτοκινητόδρομου ή από τις εξωτερικές σειρές της δεξιάς κι έφερνε κάποια είδηση, πιθανότατα ανακριβή, που ταξίδευε από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο κατά μήκος πυρωμένων χιλιομέτρων. Ο ξένος απολάμβανε την εντύπωση που προκαλούσε, τον κρότο από τις πόρτες που άνοιγαν όταν οι επιβάτες έσπευδαν να σχολιάσουν την είδηση, αλλά μετά από λίγο ακουγόταν κάποια κόρνα ή κάποια μίζα, και τότε ο ξένος το ’βαζε στα πόδια, και τον έβλεπες να κάνει ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα ώσπου να φτάσει στο δικό του και να σωθεί απ’ τη δίκαιη οργή των άλλων.»

Πιστεύοντας ότι τα πιο βασικά στοιχεία που διακρίνουν το ρεαλιστικό από το φανταστικό είναι η υπερβολή και το -εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον- παράλογο, δυσκολεύομαι (αν δεν αδυνατώ κιόλας) να βρω συγγραφέα που να τα χειρίζεται τόσο λεπτοτεχνικά, τόσο «αθόρυβα», τόσο κομψά και, κυρίως, τόσο πειστικά. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον συγγραφέα που δε θα προσέβαλλε τη λογική μου μ’ ένα διήγημα όπως το πρώτο αυτής της συλλογής («Ο Αυτοκινητόδρομος του Νότου»), με την εξωφρενική χρονική παράταση μιας κυκλοφοριακής συμφόρησης, η οποία, όμως, εδώ, χάρη στην απαράμιλλη πένα αυτού του μοναδικού (και μοναχικού) στιλίστα, εκβάλλει με θαυμαστή αληθοφάνεια σε μια εξαίσια αλληγορία για τη δημιουργία, την οργάνωση και την ορθονόμηση των ανθρώπινων κοινωνιών.