Ο άρχοντας των χοιρινών

"Βαρέλα, ξέρεις τι μουσική είν' αυτή;"

"Ορίστε;"

"Η μουσική που ακούμε." Ο αστυνόμος δείχνει το ράδιο.

"Α... Είναι Μανού Τσάο."

"Και τι είναι αυτό; Νέο στιλ;"

"Ποιο;"

"Το μανουτσάο..."

"Όχι... Τραγουδιστής είναι."

"Ξέρεις πώς γράφεται; Το όνομα..."

"Δεν είμαι σίγουρος... Υποθέτω όπως ακούγεται."

Ο αστυνόμος βγάζει πάλι το μπλοκάκι κάτω από το πουλόβερ και σημειώνει "Μανουτσάο", όπως ακούγεται. "Μ' αρέσει η μαριχουάνα, μ' αρέσεις εσύ / Μ' αρέσει η κολομβιάνα, μ' αρέσεις εσύ..."



Ο αστυνόμος Πουγιόλ, λίγο πριν βγει στη σύνταξη, ερευνά τον μυστηριώδη θάνατο μιας γυναίκας που βρέθηκε μέσα σε σφαγείο χοιρινών, σ' ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό της Ισπανίας. Στο στόμα της ανακαλύπτει ένα χαρτί με τη φράση: "Εις το όνομα του χοίρου". Έτσι, ο δημιουργός του -διάσημου πια- μυθιστορήματος: "Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ' ένα κρουασάν", (ξανα) παγιδεύει τον αναγνώστη του σε μια αλληλουχία καταστάσεων που εκτυλίσσονται σ' έναν κόσμο "παράλληλο και παράδοξο" όπου τα γεγονότα μπορεί να "γίνονται" χωρίς να συμβαίνουν, μπορεί να "βιώνονται" χωρίς κάποιος να τα έχει ζήσει, μπορεί να "είναι", μπορεί και όχι...



"Πρωτοπόρος σ' ένα είδος αφήγησης όπου ο συγγραφέας αρνείται να επεξηγήσει τα πάντα, αρνείται να κλείσει όλα τα ανοιχτά ζητήματα και αρνείται επίσης να διαμορφώσει τους ήρωές του σύμφωνα με τα χολιγουντιανά πρότυπα, ο Τουσέτ γράφει πρώτα απ' όλα για τον Τουσέτ και δείχνει να το απολαμβάνει. Είναι ζήτημα του αναγνώστη να μοιραστεί την απόλαυση..."



(Αngeles Lopez, "Literaturas")