Μικρό φορητό πάνθεον

Κάπου γύρω στα 1965, ήμουν μεταξύ είκοσι και τριάντα χρόνων, γνώρισα έναν εξαίρετο αριθμό δασκάλων στο πεδίο της φιλοσοφίας. Οι παλαιοί, όπως ο Σαρτρ, ο Λακάν ή ο Κανγκιλέμ, ήσαν ακόμη σε πλήρη δραστηριότητα- κάποιοι άλλοι που ήσαν λίγο νεότεροι, όπως ο Αλτουσέρ, ανέπτυσσαν το έργο τους, ενώ μια ολόκληρη γενιά, οι Ντελέζ, Φουκώ, Ντεριντά, εισερχόταν στην αρένα.



Όλοι αυτοί οι δάσκαλοι, σήμερα, είναι νεκροί. Η φιλοσοφική σκηνή, κατειλημμένη ευρέως από απατεώνες, συγκροτείται διαφορετικά αντλώντας τη συνεκτικοτητά της μόνον από εκείνους, νέους και λιγότερο νέους, οι οποίοι μπορούν να μείνουν πιστοί στα ερωτήματα που μας ενέπνεαν πριν από σαράντα χρόνια, μέσω της αναδιατύπωσης στην προσίδια γλώσσα τους αυτών των ερωτημάτων.

Πιστεύω ότι είναι σωστό vα συγκεντρώσω εδω τις αναλύσεις και τις αποτίσεις φόρου τιμής που αφιέρωσα -για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθε φορά που εξέλιπαν- σε εκείνους που τους οφείλω τη σημασία, πάντοτε ανθρώπινη αλλά εξίσου αρχοντική και μαχητική, της λέξης "φιλοσοφία". Οι σχέσεις που είχα με αυτούς τους κεφαλαιώδεις συγκαιρινούς μας δεν ήσαν πάντοτε απλές και γαλήνιες: η φιλοσοφία, όπως λέει ο Κάντ, είναι πεδίο μάχης. Ωστόσο, κοιτάζοντας σήμερα τους αναρίθμητους μηντιακούς "φιλοσόφους", μπορώ να πω οτι αγαπώ όλους εκείνους για τους οποίους μιλώ σε τούτο το βιβλίο.