Καρέιν: Μία ανάμνηση

"Υπάρχουν και πρόσωπα - πρόσωπα σκοτεινά, επιθετικά, και χαμογελαστά· τα ντόμπρα, τολμηρά πρόσωπα ξυπόλητων ανδρών, καλά οπλισμένων και αθόρυβων. Συνωστίζονταν στα στενά καταστρώματα της σκούνας μας, ένα πλήθος στολισμένο και βάρβαρο, με την πολυχρωμία από καρό σαρόνγκ, κόκκινα τουρμπάνια, λευκά σακάκια, δαντέλες· με τη λάμψη από θηκάρια, χρυσά δαχτυλίδια, φυλαχτά, βραχιόλια, λεπίδες λόγχης, και τις λαβές των όπλων τους στολισμένες με πολύτιμα πετράδια. Είχαν συμπεριφορά ανεξάρτητη, βλέμμα αποφασιστικό, συγκρατημένους τρόπους' ακόμη και τώρα, είναι σαν να ακούμε τις απαλές φωνές τους να μιλάνε για μάχες, ταξίδια, και αποδράσεις· να καυχώνται με αυτοκυριαρχία, να αστειεύονται ήπια· κάποιες φορές, με καλοαναθρεμμένους ψιθύρους, να εκθειάζουν την ανδρεία τους, τη γενναιοδωρία μας· ή να γιορτάζουν με αφοσιωμένο ενθουσιασμό τις αρετές του ηγεμόνα τους".

Ο "ηγεμόνας τους" εναι ο Καρέιν, την ιστορία του οποίου αφηγείται ο Τζόζεφ Κόνραντ στη νουβέλα του "Καρέιν, μία ανάμνηση", μία από τις πιο αινιγματικές και πιο ενδιαφέρουσες του συγγραφέα, χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας θα μπορούσε να οριστεί η "προκλητική" μυθοπλασία. Αν και το έργο αυτό γραμμένο την ίδια περίοδο που ο Κόνραντ έγραφε τον Νέγρο του Νάρκισσου κα την Καρδιά του σκότους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως έργο του πρώιμου μοντερνισμού, το πιο σημαντικό είναι πως πρόκειται για μία από τις πιο αντι-αποικιοκρατικές ιστορίες του Κόνραντ, και όπου καταδικάζει τα ιδεολογήματα της αποικιοκρατικής Βρετανικής Αυτοκρατορίας και την ταύτιση με αυτά των Άγγλων μοντερνιστών ομότεχνών του.