Η ψυχανάλυση, όχι η ενιαία σκέψη

Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία μιας κρίσης μέσα στην ψυχανάλυση. Δεν είναι η πρώτη, αλλά δεν μοιάζει με καμία άλλη.

Ο Ζακ Λακάν, για το ότι διέπραξε αμάρτημα στο δόγμα και τα πρότυπα της Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, την Δ.Ψ.Ε., χτυπήθηκε, το 1963, από ένα μέτρο αποκλεισμού ανάλογο σε έναν "Αφορισμό". Στο τέλος του 20ού αιώνα, μια ίδια πολιτική εξοστρακισμού έβαλε στο στόχαστρο όλους εκείνους, πολυάριθμοι, οι οποίοι, μέσα στο νέο Παγκόσμιο Σύλλογο Ψυχανάλυσης, τον Π.Ψ.Σ., τόλμησαν να αντισταθούν έστω και λίγο στην επιβολή της ενιαίας σκέψης. Τι ειρωνεία αυτοί οι "Αφορισμοί bis" , μέσα σε μια Εταιρεία-Σύλλογο η οποία θεωρούσε τον εαυτό της κληρονόμο της Σχολής του Λακάν!



Η διασφάλιση του μονοπωλίου της θεωρίας με τα μέσα του πολιτικού λόγου είναι μια ανέκδοτη συγκυρία έως τώρα, τουλάχιστον για την ψυχανάλυση. Ο Φρόιντ είχε θριαμβεύσει στον αιώνα του με τα κείμενα του, όχι με την εταιρεία του, την Δ.Ψ.Ε. Για τον Λακάν, η διαφορά είναι πιο ξεκάθαρη: ο νεωτερισμός της διδασκαλίας του άρχισε να αναγνωρίζεται παρά την αντιπολίτευση της δυνατής Δ.Ψ.Ε. και είναι αυτή η διδασκαλία που τον κατέστησε αρχηγό Σχολής και όχι το αντίθετο.



Όταν, αντίθετα, η εξουσία νομοθετεί τη γνώση η αγάπη για τον αρχηγό εισάγει την υποταγή της σκέψης: τότε αρχίζει η σέκτα. Απέναντι σ' αυτό το ρίσκο, πρέπει κανείς να διαλέξει: πολλοί το έκαναν σ' αυτή την κρίση και μπήκαν σε σχίσμα.



Είναι επομένως η ιστορία μιας μάχης κατά της παρέκκλισης του θεσμού και του αναλυτικού λόγου. Απέκτησε την ίδια παγκόσμια διάσταση όπως αυτό το οποίο μάχεται και καταλήγει στην κατασκευή μιας εναλλακτικής: εκείνης των Φόρουμ του Λακανικού Πεδίου.