Η έννοια του χρόνου: Διάλεξη και πραγματεία (1924)

Ο χρόνος αποτελεί ένα φαινόμενο άρρηκτα συνδεδεμένο με την κίνηση των "φύσει όντων", των φυσικών σωμάτων. Η διαπίστωση αυτή συνιστά την βάση για την ανάλυσή του από τον Αριστοτέλη μέχρι και την σύγχρονη φυσική επιστήμη. Προσεγγίζουμε άραγε έτσι την βαθύτερή του διάσταση;
Επειδή η "αίσθησις χρόνου" συνιστά στοιχείο που χαρακτηρίζει και διακρίνει τον άνθρωπο, ο καθορισμός του χρόνου πρέπει να βασισθεί σε μία φαινομενολογική ανάλυση του όντος αυτού. Η εκτύλιξη των οντολογικών παραμέτρων της ανθρώπινης ύπαρξης -της καθημερινής τριβής με τα πράγματα, της συνύπαρξης με τους άλλους, της ανακάλυψης του κόσμου και του εαυτού βάσει των "διαθέσεων της ψυχής" και της ερμήνευσης, της υποδούλωσης στον κόσμο, της αγωνίας, της μέριμνας, του θανάτου, της ιστορικότητας- αποκαλύπτει τον χρόνο ως την "ουσία" του ανθρώπου και των υπαρξιακών του επιλογών, καθώς δε επίσης και ως την βάση της οντολογίας.
Η πραγματεία "Η έννοια του χρόνου" εκθέτει εκθέτει συνολικά κια συνοπτικά το φιλοσοφικό πρόγραμμα του " Είναι και χρόνος", του κύριου έργου του Martin Heidegger και αποφασιστικού για την όλη πορεία του φιλοσοφικού στοχασμού στον 20ο αιώνα.