Homo liber: Δοκίμια για την εποχή, την ποίηση και την ελευθερία

Εκδόσεις Άγρα



HOMO LIBER - Άνθρωπος ο Ελεύθερος. Ο Μπαρούχ Σπινόζα όρισε με κρυστάλλινη διαύγεια τη στάση ζωής του: "Ο ελεύθερος άνθρωπος για κανένα άλλο πράγμα δεν σκέφτεται λιγότερο όσο για το θάνατο, και η σοφία του δεν είναι μελέτη θανάτου αλλά στοχασμός για τη ζωή " (Ηθική).

Ο στοχασμός του για τη ζωή δεν γίνεται στο κενό, σε απουσία τόπου και σε κενό χρόνου. Αναπτύσσεται σε προσδιορισμένο τόπο αλλά με ορίζοντα τη συγκεκριμένη Ουτοπία (Έρνστ Μπλόχ), που δεν έχει και δεν βρίσκει ακόμα τόπο. Ξετυλίγεται στον παρόντα χρόνο αλλά με συνείδηση του παρόντος ως Ιστορίας.

Ο Homo Liber μένει πάντα πιστός στην "πατρίδα" του "μέσα στο χρόνο", όπως ονόμαζε την ιστορική Εποχή ο Λέων Τρότσκι.

Στοχασμός για τη ζωή είναι πρώτα πρώτα ο αναστοχασμός της ίδιας της Εποχής. Ζούμε στην Εποχή της μετάβασης, σε μέρες φόβου και τρόμου, αλλά και στον καιρό της Ελπίδας, τον νυν καιρό, όπου όλα τα ερωτήματα κι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά στους ανέμους που αλλάζουν τα πάντα!

"Δικαιοσύνη, τη δικαιοσύνη ζητήσετε για να ζήσετε..." (Δευτερονόμιο). Κι η δικαιοσύνη είναι αδιαχώριστη από την ελευθερία, τη λύτρωση από όλα τα δεσμά που κάνουν τη ζωή να μην είναι ζωή αλλά εφιάλτης για επιβίωση. Οι υπερρεαλιστές είχαν δίκιο: πρέπει να μεταμορφώσουμε τον κόσμο τούτο, με τον τρόπο του Μαρξ, πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή σε αληθινή Ζωή, με τον τρόπο του Ρεμπώ.

Οι ποιητές του λόγου και της δράσης συνοδοιπορούν στα δοκίμια του βιβλίου, μαζί με τους καταπιεσμένους, στους δρόμους της Ζωής, στους δρόμους της Ελευθερίας. Ο Τίγρης του Ουίλλιαμ Μπλαίηκ συντροφεύει τους διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος, μαζί με τις αλλοπαρμένες ηρωίδες της Άκρας Ταπείνωσης της Ρέας Γαλανάκη. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο Έρνστ Μπλόχ κι ο Αλαίν Μπαντιού περιδιαβάζουν στο Γκεζί Παρκ τις ώρες της εξέγερσης. Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κι ο Ζαν Ζενέ, ο Λέων Τολστόι κι ο Ανδρέας Εμπειρίκος συναντούν τον Περουβιανό επαναστάτη Χοσέ Κάρλος Μαριάτεγκι, τον Ντελέζ, τον Γκουατταρί, τους μαχητές του Μάη του '68 στους δρόμους της παγκοσμιότητας. Μέσα στα ερέβη, δεν παύουν να βλέπουν τον ορίζοντα: εν ούτω ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων, και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία ου κατέλαβεν.