Εκείνος που δεν με συντρόφευε

Ο Μωρίς Μπλανσό (1907-2003), "μυθιστοριογράφος και κριτικός", όπως ο ίδιος συστήνει τον εαυτό του, συμπληρώνοντας στο τρίτο πρόσωπο: "Η ζωή του είναι εξ' ολοκλήρου αφιερωμένη στη λογοτεχνία και στη σιωπή που της είναι συναφής", ολοκλήρωσε ζωή και έργο σε πλήρη συνταύτιση. Τόσο στα πεζογραφήματά του ("Θωμάς ο σκοτεινός", "Ο Ύψιστος", "Εκείνος που δεν με συντρόφευε", "Ο τελευταίος άνθρωπος", "Η αναμονή", "Η λήθη", "Η τρέλα της ημέρας", "Η στιγμή του θανάτου μου", κ.ά.) όσο και στα δοκίμιά του ("Το μερίδιο της φωτιάς", "Ο χώρος της λογοτεχνίας", "Λωτρεαμόν και Σαντ", "Η απεριόριστη συνομιλία", "Η φιλία", "Η γραφή της καταστροφής", "Από τον Κάφκα στον Κάφκα", "Ο τελευταίος ομιλών", "Η ανομολόγητη κοινότητα", κ.ά.), η λογοτεχνία θίγεται ως η κρισιμότερη ανθρώπινη δραστηριότητα, εκείνη όπου η ικανότητα του ανθρώπου να επινοεί και να αφηγείται συλλειτουργεί με την άλλη ικανότητά του για στοχασμό και διερώτηση. Αυτός ο συνδυασμός οδήγησε σε κείμενα στα οποία τίθεται μια ανυποχώρητη καλλιτεχνική και πνευματική απαίτηση. Ο Μωρίς Μπλανσό, με το σύνολο του έργου του, έφερε την εμπειρία της γραφής στο πιο προωθημένο εκείνο σημείο όπου η λογοτεχνία βρίσκει τον αληθινό της χώρο και την ύψιστη δικαίωσή της, προτείνοντας έτσι ένα προκλητικά δυσπρόσιτο, γι' αυτό και ακατανίκητα ελκυστικό, σημείο αναφοράς για όλους, συγγραφείς και αναγνώστες.