Δωριλένια

Η μικρή Δωριλένια μιλούσε όλες τις λαλιές του κόσμου, των γατιών, των πουλιών, των λουλουδιών, αλλά αρνιόταν να μιλήσει την ανθρωπολαλιά. Βλέπεις, η γάτα της της είχε πει πως, αν το έκανε αυτό, τότε θα ξεχνούσε όλες τις άλλες λαλιές, ακόμη και το ότι κάποτε τις ήξερε! Έτσι έφτασε να μιλήσει όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Μέχρι τότε μιλούσε με τη γάτα της τη Ριρίκα, τα περιστέρια, τα ποντίκια, τα λουλούδια και οι γονείς της κάθε μέρα ανησυχούσαν και περισσότερο. Τα πράγματα φυσικά δυσκόλεψαν όταν πήγε σχολείο. Ένα παιδί που μιλά ελάχιστα λένε πώς έχει «μαθησιακές δυσκολίες». Κι εκείνη έμενε μόνη της, δεν ήθελε καν να μπαίνει στην τάξη…
Τη μέρα, όμως, που ο δάσκαλος της διάβασε το ποίημά της εκείνη το έμαθε απ’ έξω με την πρώτη! Και μια άλλη μέρα που την έπιασε να ακούει τις ιστορίες μιας πεταλούδας, εκείνος της έδωσε ένα βιβλίο με πολλές εικόνες και λίγα λόγια για να της πει κι αυτό μια ιστορία. Κι από τότε, πού την έχανες, πού την έβρισκες, στη βιβλιοθήκη ήταν συνέχεια και διάβαζε βιβλία. Μόνο που έπρεπε να έχουν πολλά λόγια για να της παίρνει χρόνο και να μη γυρίζει καθόλου στη τάξη. Και κάπως έτσι άρχισε να ξεχνά τις άλλες γλώσσες και να ασχολείται μόνο με την ανθρώπινη!
Και ξέρετε ποια ήταν το αγαπημένο της είδος ανθρώπινης γλώσσας; Η ποίηση…

Αποδίδοντας τη γλωσσική δυσκολία σε λόγους που προσεγγίζουν με ευαισθησία την ψυχολογία των παιδιών, το βιβλίο ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο συμπερίληψης μέσα από τον καταλυτικό ρόλο του δασκάλου.